Homegrown

Δεν συμφωνώ πάντα με την έκφραση «αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει», αλλά τον τελευταίο καιρό ακούω πολύ καλή μουσική από ελληνικές μπάντες.
Συγκροτήματα που είναι επίκαιρα, έχουν πιάσει το ρυθμό της εποχής στη μουσική που παίζουν και κυριολεκτικά δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από όμοια γκρουπ του εξωτερικού.

Αυτό το θεματάκι είναι αφιερωμένο σε αυτά, δεν έχω τίποτα να πω, απλά παραθέτω μερικά βίντεο γιατί τα σπάνε…

Shred vs Feel

Κάτι σαν το PC vs Mac, από τη μία έχεις τους super shredders και ένα κοινό που τους ακολουθεί και παρακολουθεί κάθε κίνηση τους, κάθε νότα και κάθε διαφοροποίηση της μουσικής. Στην άλλη μεριά έχεις τους less is more τύπους και το κοινό τους που δεν ενδιαφέρεται ούτε για την ταχύτητα, ούτε για τις εξωτικές κλίμακες, αλλά για το λεγόμενο feel.

Εννοείται πως και οι δύο κατηγορίες έχουν να δώσουν πολλά στη μουσική που άλλωστε όπως θέλω να πιστεύω δεν είναι διαγωνισμός αλλά έκφραση και επομένως τέχνη…
Οι ικανότητες για ιλιγγιώδεις ταχύτητες δεν σημαίνουν ότι το αποτέλεσμα θα είναι και κάτι «καλό» μουσικά, δύσκολο να το κάνεις ναι, πάντοτε ουσιαστικό όχι. Η τεχνική για μένα είναι μέσο να εκφραστείς και όχι αυτοσκοπός!

Σαν συνήγορος του διαβόλου όμως πρέπει να πω πως από την άλλη να ακούω τα ίδια blues scales που ακούω εδώ και τόσες δεκαετίες να επαναλαμβάνονται από γενιές και γενιές μουσικών ώρες ώρες καταντάει βαρετό…

Η μουσική δεν έχει όρια και αυτό το καταλαβαίνεις όταν ακούς μουσικούς που συνδυάζουν και τα δύο στυλ στη μουσική τους και στο παίξιμο τους, έτσι άλλωστε προχωράει και το όλο θέμα. Έτσι μπορείς να κρίνεις και την προσφορά του καθενός στη μουσική, πόσο άνοιξαν οι ορίζοντες της μουσικής με το παίξιμο ενός συγκεκριμένου μουσικού.

Πότε άκουσες κάτι που δεν είχες ξανακούσει να παίζεται; Κάτι που σου έκανε εντύπωση όχι απλά γιατί ήταν περίπλοκο, αλλά γιατί ήταν πρωτότυπο!

Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας

Φυσικά και δεν εννοώ το τραγικό άσμα του Ρουβά…


Αυτό που χαρακτηρίζει τους underground μουσικούς είναι ο κόπος, ο χρόνος και ο πόνος για να ακουστεί η μουσική τους, γιατί ουσιαστικά δεν έχουν άλλο λόγο.

Αν επιζητούσαν την εμπορική επιτυχία θα ακολουθούσαν άλλες συνταγές, όπως εύκολα τραγουδάκια, πιασάρικα ρεφρέν και πολύ τσιχλόφουσκα :P
Τι λέω, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα παίζαν καν το είδος της μουσικής που παίζουν…
Αρχίζουν να παίζουν τη μουσική που γουστάρουν για τη δική τους ψυχαγωγία και καλλιτεχνική εκτόνωση, ότι παραπάνω προκύψει, απλά τυχαίνει…

Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τους μουσικούς με άλλο μάτι, νομίζουν ότι όλα είναι εύκολα και ότι ουσιαστικά δεν δουλεύουν, απλά παίζουν μουσική. Μακάρι να ήταν έτσι, γιατί εκτός από τη σκληρή δουλειά που πρέπει να κάνουν και τον εντελώς μη συμβατικό τρόπο ζωής που διακατέχει αυτό το επάγγελμα, έχουμε και όλο το χρόνο μέχρι να φτάσουν, αν αυτό γίνει ποτέ, να το κάνουν επάγγελμα.

Σκεφτείτε δηλαδή το προσωπικό χρόνο και το χρήμα που έχουν επενδύσει στη μουσική τους, γιατί αρχίζει σαν χόμπι αλλά αν πραγματικά θες να προχωρήσεις θα σου κοστίσει πολύ και σε χρήμα και σε χρόνο…

Βεβαίως κανένας και τίποτα δε σου εγγυάται ότι αυτό που κάνεις θα πετύχει, επομένως ο «στόχος» επάγγελμα συνήθως είναι τόσο μακριά όσο το φεγγάρι και όχι επειδή δεν το αξίζει ο εκάστοτε μουσικός, απλά γιατί όλα είναι εναντίον του.
Επομένως την επόμενη φορά που θα πεις ότι είναι εύκολο σκέψου όλο το ταξίδι και όχι μόνο το τέλος…

Ταμπέλες

Είναι πραγματικά εκπληκτικός ο τρόπος που μία μουσική βαπτίζεται και ξαφνικά κολλάνε μια ταμπέλα σε κάθε σχήμα που τυγχάνει να έχει κάποια από τα χαρακτηριστικά που υποτίθεται ότι έχει το συγκεκριμένο είδος μουσικής…


Συνήθως οι ταμπέλες και τα είδη μουσικής προκύπτουν εκ τον υστέρων από τις δισκογραφικές, τα δισκοπωλεία, τα περιοδικά και γενικά τη βιομηχανία της μουσικής. Είτε γιατί η μουσική δεν μπορεί να καταταχθεί σε ένα ήδη υπάρχον είδος είτε γιατί απλά θέλουν να αυξήσουν το hype μιας σκηνής.

Αμέτρητα FAIL όπως αυτό της λεγόμενης alternative, ουσιαστικά εφεύρεση του MTV όπου προσπαθούσε στα 90’s να χωρέσει σε μία εκπομπή όλα τα τις μουσικές που ως τότε δεν ταίριαζαν σε κάποιο είδος. Από τη μία είχες τους Beastie Boys και από την άλλη τους Sonic Youth, όλοι σε ένα τσουβάλι, έτσι απλά γιατί μπορούν :P

Αυτός ο και καλά διαχωρισμός έχει ξεπεράσει κάθε όριο στη metal μουσική, όπου μία κλανιά στραβά να ακουστεί έχουμε νέο είδος … Έχουμε death, melodic death, deathcore και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς ενώ ουσιαστικά έχουμε death metal … Δηλαδή θέλουν να μας πουν ότι οι Death του κ. Chuck δεν ήταν μελωδικοί ή μήπως οι In Flames δεν είναι death ( το ξέρω πλέον δεν είναι :P αλλά αναφέρομε στους πρώτους δίσκους κυρίως);

Είναι ανάγκη με κάθε μικρή διαφοροποίηση στις κιθάρες ή στα φωνητικά να δημιουργείτε νέο είδος; Δεν μας φτάνουν τα 20 + που ήδη έχουμε; Άλλωστε όπως λέει ο Lemmy, που πάντα είναι ένα σημαντικό βαρόμετρο σε αυτή τη μουσική, « Όλα είναι rock ‘n’ roll » …

Ο τόνος – Μέρος ΙI

Συνέχεια από το πρώτο μέρος που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

6. Πετάλια

Υπάρχουν εκεί έξω αμέτρητα πετάλια που υπόσχονται τον ουρανό με τ΄ άστρα και που πλέον έχουν ξεφύγει όσον αφορά τις επιλογές που έχεις στον ήχο. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι είμαι λίγο junkie όσον αφορά τα εφέ, γουστάρω διάφορους ήχους κυρίως για τα σόλο μου αλλά μερικές φορές και για τα ρυθμικά σημεία.

Μία απλή συμβουλή που θα έδινα έχει να κάνει με τη σειρά που τοποθετούμε τα πετάλια σε σειρά. Συνήθως αρχίζω με το cry baby μου γιατί θέλω ο ήχος να περνάει πρώτα από εκεί αναλλοίωτος και να συνεχίζει στην αλυσίδα τον πεταλιών μου. Συνεχίζω με ένα overdrive το οποίο είτε το έχω σαν boost για τα σόλο ή σε περιπτώσεις που παίζω σε ενισχυτή που δεν με ευχαριστεί πολύ ο ήχος του, το ενεργοποιώ και το έχω ανοιχτό όλη την ώρα για να έχω λίγο gain παραπάνω.

Μετά από τα παραπάνω συνήθως βάζω εφέ τύπου phaser, flanger και στη συνέχεια το delay μου. Χρησιμοποιώ αυτή τη σειρά έτσι ώστε ότι περνάει μέσα από αυτά τα πετάλια να είναι ο τελικός ήχος μου και στην περίπτωση του delay να επαναλαμβάνεται όλο το παραπάνω.

Στο τέλος της αλυσίδας των πεταλιών έχω ένα EQ για μικροδιορθώσεις στον ήχο και ένα noise suppressor διότι γενικά επικρατεί χαμός και θέλω να αποφεύγω θορύβους και βόμβους.
Καλό είναι σε περίπτωση που ο ενισχυτής μας έχει fx loop να περνάει από εκεί η αλυσίδα πεταλιών μας για να διατηρούμε τον τόνο του ενισχυτή όσο πιο ατόφιο γίνεται.

7. Tone και Volume του οργάνου

Ένα πράγμα που αρκετά συχνά ξεχνιέται είναι ότι πάνω στο όργανο μας έχουμε ένα ρυθμιστικό για tone και ένα για volume. Πολύς κόσμος παραβλέπει το tone και δεν ασχολείται καν με αυτό, ενώ μπορούμε να πετύχουμε αρκετά όσον αφορά τον ήχο μας απλά παίζοντας με αυτό. Αρκετές φορές ρυθμίζω με το tone του μαγνήτη μου για να πετύχω αυτόν τον βρώμικο ήχο του fuzz, είτε για τα γνωστά creamy solos είτε για stoner rock riffs.

Επίσης το volume του οργάνου μας μπορεί να αλλάξει δραματικά τον ήχο μας, καθώς αλλάζει τις δυναμικές του ήχου ειδικά όταν έχουμε έναν ενισχυτή που ανταποκρίνεται έντονα στο σήμα που λαμβάνει από το όργανο. Μην ξεχνάτε άλλωστε πως στο παρελθόν που τα πράγματα ήταν πιο απλά ή οι επιλογές λιγότερες, πολλοί κιθαρίστες χρησιμοποιούσαν το volume τους για να έχουν δύο ή παραπάνω παραλλαγές του ήχου τους σε ένα κομμάτι χωρίς να χρήση πεταλιού.

8. Συχνότητες

Από αυτές αποτελείται ο κάθε ήχος και όταν παίζουμε με άλλους μουσικούς μπορεί ο ένας να «πατάει» πάνω στον άλλο και ο ήχος μας να χάνεται. Πολλές φορές κάνουμε τις ρυθμίσεις μας, βρίσκουμε τον τόνο μας και ξαφνικά μόλις αρχίζει όλη η μπάντα να παίζει εξαφανιζόμαστε ηχητικά! Το παραπάνω πολύ πιθανό να μην είναι θέμα έντασης αλλά θέμα συχνοτήτων…

Το κάθε όργανο πρέπει κατά τη γνώμη μου πρέπει να καταλαμβάνει ένα χώρο στο φάσμα των συχνοτήτων και όσο είναι δυνατό να μένει σε αυτό. Φυσικά αυτό δυσκολεύει όταν παίζεις με περισσότερα όργανα όπως 2 κιθάρες και όταν η ένταση και η ταχύτητα της μουσικής είναι αυξημένη, εκεί συχνά οι κιθάρες θα ακούγονται σαν μία και θα είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν σε ένα mix.

Η γενική συμβουλή είναι να ακούμε τον ήχο μας σε σχέση με το σύνολο και όχι μόνο του, να βρούμε το κενό στον ήχο και να το γεμίσουμε έτσι ώστε να έχουμε το αποτέλεσμα που επιθυμούμε χωρίς να χάνονται ηχητικά χαρακτηριστικά του κάθε οργάνου.

9. Παραμόρφωση

Τι θα κάναμε χωρίς αυτήν; Τι γίνεται όμως όταν είναι περισσότερη απ’ ότι πρέπει; Το ξέρω ότι πήρες τον γαμάτο ενισχυτή που πάει στο 11 :P αλλά μία απλή δοκιμή θα σε πείσει. Αντί λοιπόν το gain του ενισχυτή ή του πεταλιού σου να είναι στο 11… δοκίμασε να το ρίξεις λίγο.

Εγώ προσπαθώ πάντα να βρίσκω το σημείο που η παραμόρφωση είναι πλούσια αλλά οι νότες μου ακούγονται καθαρά και μπορείς να τις ξεχωρίσεις μεταξύ τους. Δεν αντέχω πλέον αυτή τη «φασαρία» που προκύπτει όταν παίζεις ένα ακόρντο και ακούγεται μόνο μία νότα…

10. Ρεύμα

Αυτό και αν παραβλέπεται… Όταν όλα τα έχεις ρυθμίσει σωστά και είναι όπως κάθε φορά, τότε είναι λογικό ο ήχος να είναι ίδιος όπως και κάθε άλλη φορά. Τι γίνεται όμως όταν δεν είναι; Εκεί είναι που τρελαίνεσαι και ξανακοιτάς μήπως έγινε κάποιο λάθος, τσεκάρεις καλώδια, συνδεσμολογία και πάλι τα ίδια…

Σε αυτή τη φάση είναι που πρέπει να σκεφτείς το ρεύμα... Η μόνη μεταβλητή που αλλάζει χωρίς να το καταλαβαίνουμε και πιστέψτε με αλλάζει απίστευτα! Είτε λόγω αυξομείωσης της τάσης, είτε λόγω της συχνότητας του ρεύματος οι διαφορές μπορεί να είναι μεγάλες.

Πολλές φορές η ίδια η εγκατάσταση του ρεύματος μπορεί να είναι παλιά και να έχουμε θορύβους και προβλήματα. Επίσης δεν παραβλέπω το γεγονός ότι αν χρησιμοποιούμε μπαταρίες για τα πετάλια μας, πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι είναι γεμάτες αλλιώς έχουμε σίγουρα διαφορά στον ήχο!

Μία φθηνή λύση για τα απλά προβλήματα είναι ένα καλό καλώδιο ρεύματος, θωρακισμένο και ένα καλό πολύμπριζο για τα πετάλια μας καθώς και ένα τροφοδοτικό για τα πετάλια μας.

Η ακριβή λύση είναι ένας ρυθμιστής/σταθεροποιητής τάσης που κρατάει πάντα το ρεύμα στο επίπεδο που θέλουμε, εκεί βέβαια τα νούμερα ξεφεύγουν για τον ερασιτέχνη μουσικό αλλά μην ξεχνάμε ότι έτσι προστατεύουμε και με τον καλύτερο τρόπο τον εξοπλισμό μας…

Ο τόνος – Μέρος Ι

Ήρθε η ώρα για λίγο nerd talk, λίγο γιατί δεν θέλω να κουράσω κανένα, διότι μπορώ να μιλάω όλη μέρα για τον ήχο και τον τόνο. Ξέρω πολλά από αυτά ακούγονται βαρετά και ακαταλαβίστικα και στη τελική θέλουμε να ροκάρουμε και όχι να σπουδάσουμε, αλλά φιλαράκια όσο βαδίζουμε στα τυφλά τα πράγματα όλο και γίνονται πιο μυστήρια και δύσκολα. Γι’ αυτό λοιπόν ξύπνα τον nerd που κρύβεις μέσα σου και φύγαμε…

Ξέχνα για λίγο τους γαμάτους ενισχυτές και τις πανάκριβες κιθάρες, τα αμέτρητα πετάλια που υπόσχονται τον σούπερ ήχο και τον ατόφιο τόνο κιθάρας. Ας σκεφτούμε λίγο τα βασικά αυτά που συχνά παραβλέπονται όταν ψάχνουμε να βρούμε τι θέλουμε και τι φταίει που δεν το πετυχαίνουμε.

1. Ο μουσικός

Ο οποιοσδήποτε σώφρων μουσικός θα σου πει ότι όλα αρχίζουν με εσένα, τα δάκτυλα σου, την τεχνική σου και την άποψη που έχεις για τον ήχο και δεν θα έχει καθόλου άδικο. Διαβάζω συχνά κόσμο που λέει ότι δεν έχει sustain γιατί φταίει η κιθάρα, ο ενισχυτής ή ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί. Σπάνια αναρωτιόμαστε όμως μήπως φταίει το βιμπράτο μου; Μήπως δεν κάνω κάτι καλά;

Επίσης πολύ συχνά δεν μας αρέσει ο ήχος μας αλλά δεν ξέρουμε τι ήχο θέλουμε, απλά δεν μας αρέσει, μου θυμίζει παιδάκι που δεν ξέρει τι θέλει αλλά το θέλει :P
Μία σκέψη που μπορεί να φανεί χρήσιμη είναι η εξής, άκου τον αγαπημένο σου ήχο κιθάρας και προσπάθησε να καταλάβεις από τι αποτελείται. Έχει πολύ παραμόρφωση, έχει μπάσα, μεσαία ή πρίμα; Δοκίμασε να το πετύχεις και ίσως βρεις τι σου αρέσει ή στη τελική μπορεί κατά την αναζήτηση να ανακαλύψεις κάτι που μέχρι τώρα αγνοούσες!

Ένα ακόμα πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε είναι η πένα που χρησιμοποιούμε, ασχέτως με το τι βολεύει εμάς, η πένα έχει αντίκτυπο στον ήχο μας. Μέσο αυτής «δίνουμε» εντολές στις χορδές μας. Δοκιμάστε διάφορες πένες και θα δείτε ότι υπάρχει διαφορά στον ήχο σας, από εκεί και πέρα βρείτε τη χρυσή τομή μεταξύ του τι μας αρέσει ηχητικά και τι μας βολεύει.

2. Όργανο

Αφού ψάξαμε τα παραπάνω αρχίζουμε να κοιτάμε το όργανο μας, τα καλώδια μας, τους μαγνήτες μας.

Μήπως το όργανο μας δεν κάνει για τον ήχο που θέλουμε; Πας με μία Stratocaster να βγάλεις ήχο Thrash; Συγνώμη αλλά μάλλον έχεις διαλέξει λάθος όργανο…

Ο ήχος σου ακούγεται μουντός και χωρίς καθόλου attack, μήπως τα καλώδια σου είναι παλιά και της πλάκας; Συχνά αυτό παραβλέπεται και ψάχνουμε τους λόγους αλλού, πάρε λοιπόν ένα καλό καλώδιο και δοκίμασε ξανά.

Πότε έκανα ρύθμιση στο όργανο και τους μαγνήτες μου άραγε…;
Αν παράδειγμα το όργανο θέλει ρύθμιση όχι μόνο θα έχουμε προβλήματα ήχου αλλά δεν θα παίζει και σωστά. Ελέγχουμε το ύψος τον χορδών, αν είναι πολύ χαμηλά θα παίζουμε γρήγορα και αβασάνιστα αλλά δεν θα έχουμε αρκετό sustain, το αντίστροφο ισχύει στην περίπτωση που οι χορδές είναι στον ουρανό :P

3. Χορδές και κούρδισμα

Όπως είναι αναμενόμενο ο ήχος μας αλλάζει ανάλογα με τη μάρκα των χορδών και το πάχος τους καθώς και με το κούρδισμα που χρησιμοποιούμε. Εγώ προτιμώ τις 10αρες γιατί δίνουν ένα πιο βαρύ ήχο και δεν σπάνε τόσο εύκολα όσο οι 9αρες που συνήθως δίνονται με τα όργανα.

Τώρα όσον αφορά το κούρδισμα, τα πράγματα έχουν ξεφύγει, βλέπω συνεχώς διαφορετικά κουρδίσματα όλο και πιο χαμηλά για να πετύχουμε αυτόν τον βαρύ ήχο. Διαλέγεις και παίρνεις…

4. Απλότητα

Όσο κάνουμε τις δοκιμές δεν έχουμε πάνω 100000000 πετάλια γιατί πολύ απλά προσθέτουμε ανεπιθύμητες μεταβλητές στην εξίσωση. Ένα καλώδιο στον ενισχυτή μας και τέλος.
Μόλις είμαστε ΟΚ αρχίζουμε να χτίζουμε σιγά σιγά τα πετάλια μας ένα ένα τη φορά.


5. Ενισχυτής

Κακά τα ψέματα ο ενισχυτής που μας πήρε ο μπαμπάς μας δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτούς που ακούμε στα αγαπημένα μας τραγούδια! Άσε που ο μπαμπάς είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του όταν στον αγόρασε… Πήρε κάτι φθηνό γιατί δεν ήξερε αν στα 15 σου έχεις πραγματικά σκοπό να ασχοληθείς και θα άξιζε να δώσει κάτι παραπάνω και επίσης θέλει την ησυχία του, δεν θα σου πάρει την κεφαλή του Kerry King και μια καμπίνα 4x12. Θέλει να αράζει στο σπίτι του και να τον ενοχλείς όσο λιγότερο γίνεται όταν προσπαθείς να μάθεις να παίζεις :P
Μήπως είναι καιρός να επενδύσεις σε έναν αξιόλογο ενισχυτή, μήπως;

Για μένα όλα αρχίζουν και τελειώνουν στους λαμπάτους ενισχυτές, δεν ξέρω αν θυμάσαι κάτι πραγματάκια σαν λάμπες που λέγονται λυχνίες. Αυτά λοιπόν, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι ότι το καλύτερο για να έχεις ένα ωραίο ήχο! Σίγουρα θα πληρώσεις παραπάνω και θα έχεις και κόστος συντήρησης αλλά υπάρχουν λαμπάτοι ενισχυτές με σχετικά μικρό κόστος και πίστεψε όταν τους δοκιμάσεις θα καταλάβεις τι εννοώ.

Από εκεί και πέρα πάμε στη γνωστή συνταγή, δοκιμάζουμε ρυθμίσεις στον ενισχυτή μας μέχρι να πλησιάσουμε αυτό το κάτι που ψάχνουμε στον ήχο μας.

Η συνέχεια στο επόμενο μέρος.

Το δάσος και το δέντρο

Συχνό μπλέξιμο στη μουσική είναι αυτό που λένε, να κοιτάς το δέντρο και όχι όλο το δάσος, που σημαίνει να σκαλώνεις σε λεπτομέρειες και να μην βλέπεις την όλη εικόνα.
Κλασικό παράδειγμα είναι κατά τη γνώμη μου η λίγη σημασία που δίνεται στο εκάστοτε rhythm section μιας μπάντας, όλα τα φώτα πέφτουν στον τραγουδιστή και στον κιθαρίστα ενώ ο ντράμερ και ο μπασίστας περνάνε σε δεύτερο πλάνο…

Άλλη μία κλασική περίπτωση είναι τα σόλο κιθάρας, για να μην παρεξηγηθώ, ζω για τα σόλο! Γουστάρω να ακούω σόλο και να παίζω σόλο, συχνά γίνομαι και απίστευτα ενοχλητικός κάνοντας το…

Αλλά και σε αυτή την περίπτωση είναι συχνό να τραβάει την προσοχή μας η κιθάρα και να μη προσέχουμε τα υπόλοιπα που γίνονται εκείνη τη στιγμή! Πίσω από τα αγαπημένα μου σόλο στέκεται ένας απίστευτος ρυθμός, το απαραίτητο μουσικό υπόβαθρο που θα πατήσει ο κιθαρίστας και να δημιουργήσει ένα απίστευτο σόλο!

Κακά τα ψέματα, αν το κομμάτι δεν έχει το «σωστό» ρυθμό, ότι και να κάνει ο τραγουδιστής ή ο κιθαρίστας που σολάρει, το κομμάτι δεν θα μπορεί να σταθεί, δεν θα σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι. Άλλωστε χωρίς αυτό το ρυθμό δεν έχεις μουσική, έχεις στην καλύτερη περίπτωση ένα καλό ποίημα!

Την επόμενη φορά λοιπόν που ακούς τον αγαπημένο σου κιθαρίστα, αγνόησε τον για λίγο και δες το δάσος, άκου τι συμβαίνει στο πίσω μέρος και θα καταλάβεις τι εννοώ…

Η γνώση είναι όπλο

Όταν άρχισα να παίζω μουσική το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να μάθω να παίζω μερικά από τα αγαπημένα μου κομμάτια στην κιθαρούλα μου και τίποτα άλλο. Όσο περνούσε ο καιρός άρχισα να γράφω και μερικά ριφ. Ποτέ δεν μου έκανε αίσθηση να μάθω τις νότες, να διαβάζω και να γράφω μουσική. Ότι έμαθα το έμαθα μόνος μου προσπαθώντας να μιμηθώ τους αγαπημένους μου μουσικούς, τις τεχνικές τους και όλες τις μικρές λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν το παίξιμο τους.

Αυτό όμως όσο πέρναγε ο καιρός δεν μου ήταν αρκετό, άσε που είναι λίγο αστείο να ξέρεις να κάνεις κάτι και να μην ξέρεις το όνομα του και να γίνεται μύλος η φάση όταν πας να το εξηγήσεις σε κάποιον :P
Όταν σε ένα γκρουπ όλοι είναι αυτοδίδακτοι μέχρι και τα απλά πράγματα όπως οι νότες και τα μέτρα αποτελούν θέμα συζήτησης διότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς γιατί μιλάει. Εκεί μπαίνουν οι περιγραφές και τα ονόματα που έχει δώσει ο καθένας για διάφορα πράγματα, Βαβέλ φιλαράκο μου…

Έτσι σιγά σιγά, με ηρεμία μπήκα στη διαδικασία να μαθαίνω λίγο μουσική θεωρία και όλα άρχισαν να βγάζουν νόημα! Οι αρμονίες, οι κλίμακες και οι ακολουθίες στις νότες ταιριάζουν τόσο απλά, κοιτάω την ταστιέρα μου και ξέρω που πρέπει να προσγειώσω τα δάκτυλα μου για να μη φάω τομάτες και ζαρζαβατικά :)

Δεν θα αναφερθώ καν σε λεπτομέρειες που δυστυχώς όταν δεν τις γνωρίζεις η ζωή σου γίνεται δύσκολη, πράγματα που υποθέτω ότι κάποιος τα μαθαίνει από το δάσκαλο του τον πρώτο καιρό, ίσως και πριν ακουμπήσει τα χέρια του στο μουσικό όργανο…

Το μόνο καλό που έχω κερδίσει από την αμάθεια μου είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζω τη μουσική, σαν διασκέδαση, είμαι σίγουρος ότι αν μικρός είχα παρακολουθήσει μαθήματα θα τα είχα παρατήσει διότι η μελέτη δεν ήταν ποτέ μια από τις προτεραιότητες μου.
Επίσης όπως είπε κάποτε ο μέγας Eddie Van Hallen κάνω ότι κάνω διότι είμαι αυτοδίδακτος και δεν είχα ποτέ κάποιον να μου πει ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος …

Εξοπλισμός VS Ταλέντο

Για χρόνια ακούς το σάπιο επιχείρημα ότι ο καλλιτέχνης Χ ακούγεται καλά γιατί έχει καλό εξοπλισμό, στούντιο, όργανα και πάει λέγοντας, κλασικό επιχείρημα για τους Pink Floyd π.χ.

Σίγουρα ένα καλό όργανο, θα σε βοηθήσει και θα σε πάει ένα δύο κλικ παραπάνω απ’ την σακατεμένη κιθάρα που σου πήραν οι γονείς σου όταν ήσουν 10 χρονών… Αλλά μέχρι εκεί!
Όσο γαμάτη παραγωγή και να έχει το άλμπουμ σου αν η μουσική σου είναι χάλια, δεν μπορείς να το διορθώσεις με μια καλή κονσόλα και ένα ακριβό μικρόφωνο.

Εκεί που μετράει είναι στην περίπτωση που έχεις κάτι καλό να επιδείξεις και δεν μπορείς να το κάνεις λόγω κακού εξοπλισμού… Όταν ο ήχος δεν σε βοηθάει να βγάλεις το 100% αυτού που έχεις στο μυαλό σου, τότε σίγουρα μερικές ώρες σε ένα καλό στούντιο θα σε βοηθούσαν!

Όλοι θεωρούν το Black Album των Metallica το φοβερό τους δίσκο κυρίως λόγο της εκπληκτικής παραγωγής του και των πωλήσεων του. Όχι εγώ όμως…
Δε λέω καλός δίσκος αλλά μέχρι τότε αν άκουγες Metallica άκουγες για το ταλέντο και τη μουσική τους, όχι για τις πωλήσεις και φυσικά όχι για την παραγωγή… Δεν μπορείς να συγκρίνεις το δύναμη του Kill’ em All με το Black Album, όσο χάλια και να ακούγεται το Kill’ em All δεν υπάρχει κομμάτι στο Black Album που να μπορεί να συγκριθεί με το Four Horsemen ή το Hit The Lights…

Άρα επανερχόμαστε στο συμπέρασμα ότι αν η μουσική είναι καλή θα περάσει όσο χάλια ήχο και να έχει, το αντίθετο όμως είναι απλά αδύνατο.
Απλά κοιτάξτε όλους τους άσχετους με το Autotune, το έχουν, δεν ακούγονται καλύτερα όμως από έναν καλό τραγουδιστή, γιατί άραγε…

Ο τάδε και οι τάδε…

Μια ζωή αναρωτιέμαι γιατί κάποιοι συνεχίζουν αυτό που μου φαίνεται σαν κακόγουστο αστείο, το να βάζεις το όνομα σου σαν κάποιος «αστέρας» μπροστά και μετά να ακολουθεί η μπάντα σου με το δικό της όνομα…

What the fuck???
Δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να χωρέσει τον εγωισμό του σε ένα όνομα μαζί με τους υπόλοιπους και θέλει να ξεχωρίζει όχι μέσα από τη μουσική του αλλά και στο όνομα;
Ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω, γνωρίζοντας δε ότι ειδικά στο rock’ n’ roll οι εγωισμοί είναι τόσο μεγάλοι όσο οι ελέφαντες!!! Κι’ όμως, βλέπεις μια μπάντα με ένα όνομα, ασχέτως αν ο τραγουδιστής ή ο κιθαρίστας έχουν και 5 άτομα να σπρώχνουν τον εγωισμό τους σε ένα καροτσάκι :P

Μπορεί βέβαια να είναι κάτι που έχει μείνει από το παρελθόν που όταν ο αστέρας αποφάσιζε να μαζέψει μουσικούς, έβαζε το όνομα του πρώτο και μετά ακολουθούσε το όνομα της μπάντας. Συνηθισμένο, αν ζεις στο 50 ή στο 60, κάτι όπως τα εξώφυλλα με τη μούρη του τραγουδιστή να μοστράρει, so 80s…

Δεν ξέρω αλλά έβλεπα πάντα τη μουσική σαν κάτι παρεΐστικο και όχι σαν μία μοναχική διαδρομή, μαζεύεσαι με τους φίλους σου και τα χώνεις, απλά για να το κάνεις και όχι για να εξυπηρετήσεις κάποιο ανώτερο εγωιστικό σκοπό. Ποιος ξέρει μπορεί να κάνω λάθος αλλά έτσι έμαθα…

Διασκευή

Τρελαίνομαι για τις διασκευές, είναι εντυπωσιακό να ακούς μία άλλη εκδοχή ενός μουσικού κομματιού, είτε είναι πιστό στο πρωτότυπο, είτε εντελώς διαφορετικό. Η ιδέα του ενός μουσικού κομματιού, αλλαγμένη, έστω και από μία διαφορετική χροιά φωνής δίνει άλλη πνοή στο κομμάτι.

Η μόνιμη διαμάχη είναι αν η διασκευή είναι καλύτερη από το αρχικό…
Εγώ ακολουθώ τον κανόνα ότι το αυθεντικό είναι πάντα καλύτερο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι πάντα έτσι. Πώς να το κάνουμε; Ο ένας δημιούργησε το κομμάτι από το μηδέν και ο άλλος το πήρε κάπως, έχοντας μία βάση και το διασκεύασε. Φυσικά, υπάρχουν διασκευές που μου αρέσουν πολύ περισσότερο από την κανονική εκτέλεση ή κανονικές εκτελέσεις που δεν μου άρεσαν καθόλου και όταν άκουσα τη διασκευή ξετρελάθηκα.

Είναι θέμα προτίμησης, έχω ακούσει κόσμο να λέει ότι το τάδε κομμάτι δεν επιδέχεται αλλαγή ή “διόρθωση” και πολλές φορές όντως αυτό ισχύει, αλλά δεν θα μαθαίναμε ποτέ αν κάποιος δεν έκανε τη διασκευή.
Άλλωστε το Hey Joe είναι διασκευή! Ναι σε περίπτωση που δεν το γνωρίζατε, ο Hendrix δεν έγραψε το κομμάτι αλλά όταν άκουσα το κανονικό δεν με συγκλόνισε καθόλου :P

Από την άλλη είναι καλλιτέχνες που διασκευάζουν τα κομμάτια με το δικό τους ύφος, δεν παρεκκλίνουν πολύ από το αρχικό αλλά τελικά προκύπτει κάτι πάλι διαφορετικό.
Δίνουν νέα πνοή στο κομμάτι και πολλές φορές μπορεί να μην είναι τόσο καλό όσο το κανονικό αλλά είναι μία άλλη εκδοχή της ίδιας “ιστορίας”…

Η οικονομική κρίση και η μουσική

Ακούω όλο και περισσότερους “αρτίστες” τελευταία να κλαίγονται για την κρίση και πόσο έχει επηρεάσει τον κόσμο που δεν έρχεται πλέον στα μαγαζιά τους να τους ακούσει και ομολογώ ότι εξαγριώνομαι…

Στα αρχίδια μας φίλε, ρίξε τις τιμές στις γαρδένιες και στα μπουκάλια!!!

Πίσω στις “δικές” μας μουσικές τώρα, βλέπω ότι οι τιμές πέφτουν σε αρκετά live και αυτό είναι ιδιαίτερα ευχάριστο νέο διότι δεν μας έχουν απομείνει και πολλά…
Όπως όλα τα υπόλοιπα, πρέπει και εκεί να γίνει μείωση στο κόστος γιατί πολύ απλά ο κόσμος θα πάψει να πηγαίνει στα live, τόσο απλά…

Σε πιο μεγάλες διοργανώσεις ακόμα έχουμε να κάνουμε με την απληστία των διοργανωτών, που ελπίζω πως θα υποχωρήσει αλλιώς σίγουρα θα υποχωρήσουν αυτοί σαν εταιρείες, αν ο κόσμος πάψει να πηγαίνει στις εκδηλώσεις τους .

Γνωστά τα παραδείγματα των τιμών εισιτηρίων σε διπλανές χώρες, ίδιοι καλλιτέχνες, τριπλάσιες τιμές! Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που συμφέρει να πας στο εξωτερικό να δεις μία συναυλία παρά να πας στην αντίστοιχη εδώ στην Ελλάδα!

Μη μασάτε, απλά μην πάτε, πού θα πάει θα τις ρίξουν τις τιμές…

Κουνιέται το κεφάλι;

Έχω μία θεωρία που δεν περιορίζεται μόνο στη μουσική αλλά θεωρώ ότι αγγίζει τα πάντα, κάτι σαν τη χρυσή τομή ρε παιδί μου :P

Αν συμβαίνει στη Φύση, είναι σωστό

Τι εννοώ; Πες μου ένα πράγμα που συμβαίνει στη φύση και είναι λάθος… Όλα έχουν προβλεφτεί μέσα από μια διαδικασία που πήρε δισεκατομμύρια χρόνια και όλα πάνε ρολόι. Αν αυτό το εφαρμόσεις στη μουσική, θα βγάλεις σοβαρά συμπεράσματα, απλά παρατηρώντας τις αντιδράσεις του ακροατή.

Είναι μέσα μας, σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο, ο ρυθμός, αυτός ο ογκόλιθος της μουσικής. Ίσως για πολλούς η πρώτη μορφή μουσικής. Ο ούγκα μπούγκα πίθηκας-άνθρωπος που απλά κοπανάει με το χέρι του ένα ξύλο, μία πέτρα ή ένα νταούλι και παράγει ρυθμό. Για ένα μαγικό λόγο αυτό υπάρχει απλά μέσα μας και δεν είναι κάτι που θα χρειαστεί να το μάθεις, όπως τα παιδάκια που γουστάρουν τα beats και χορεύουν γεμάτα χαρά!

Φυσικά σε μία εποχή που αγνοούμε όλα αυτά και προσπαθούμε να παράγουμε το επόμενο “γαμάτο” είδος μουσικής, πολλές φορές αγνοείται και η απλή έννοια του ρυθμού, το λεγόμενο groove! Αυτό που θα σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι χωρίς καν να το καταλάβεις, ο λόγος που το πόδι σου να αρχίσει να χτυπάει το πάτωμα.

Για μένα όταν αυτό συμβεί η μουσική έχει πετύχει τουλάχιστον το 50% του στόχου της! Σε έχει αγγίξει σε ένα πρωτόγονο μέρος, δε χρειάστηκε πολλά, απλά αυτός ο ρυθμός! Ξέχνα τους περίεργους χρόνους, τα μουσικά μέτρα και τις νότες, υπακούς υποσυνείδητα στο groove…

Καλλιτέχνης ή Διασκεδαστής

Εντάξει, δεν θα χλευάσω πάλι τους δήθεν καλλιτέχνες που ξεχνάν την ουσία της τέχνης και αναλώνονται στο πόσο βαθύ είναι το νόημα της τέχνης που παράγουν. Η τέχνη για μένα έχει ένα εντελώς εγωιστικό χαρακτήρα, το κάνεις για δικούς σου λόγους, για να εκφραστείς, να ξεσπάσεις, να δημιουργήσεις κάτι από το μηδέν. Πιάνεις την κιθάρα σου και μετά από λίγο έχεις κάτι, ένα ήχο, μια ιδέα, κάτι που μέχρι πριν λίγο υπήρχε και δεν υπήρχε. Αιωρούταν κάπου στο άπειρο, στον Αιθέρα, περίμενε να το βγάλεις από εκεί και να το αξιοποιήσεις.

Όχι για τα λεφτά, τη φήμη ή τις γκόμενες, δεν λέω όταν προκύπτουν όλα αυτά είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτα. Ποιος δεν γουστάρει να πληρώνεται από τη μουσική ή να σαγηνεύει το αντίθετο φύλλο, αλλά ως εκεί…
Από τη στιγμή που τα παραπάνω γίνονται αυτοσκοπός, για μένα το παιχνίδι χάνεται, μπαίνεις σε μία διαδικασία που κοιτάς πως θα τα αποκτήσεις και πόσους συμβιβασμούς θα κάνεις για αυτό.

Τότε είναι που παίρνεις τον τίτλο του Διασκεδαστή! Τον κέρδισες με το σπαθί σου φίλε μου, παράτησες τα όνειρα σου, άλλαξες τα γούστα σου, τη γνώμη σου, για να μπορέσεις να διασκεδάσεις το κοινό. Πρέπει να το παραδεχτώ, θέλει αρχίδια να βάλεις κάτω το τέρας του Εγώ σου και να έχεις σαν αποστολή να γίνεις αυτό που θέλει το «κοινό».

Είναι σαν τους B-Boys που αστειευόμενος με το φίλο μου το Θέμη, βλέπεις πότε ο άλλος είναι αυτό που λένε, crowd pleaser. Ο τύπος που θα κάνει αυτό που θα ενθουσιάσει το κοινό, αλλά μέχρι εκεί, δεν έχει πριν και μετά, μια εναέρια κωλοτούμπα και ένα χειροκρότημα.

Ξέχνα το style σου, ξέχνα και το ρυθμό, φύγαμε για κωλοτούμπες!!!

Συγνώμη εαυτέ μου δεν κάνεις…

Μια ζωή ακούς να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι ο εαυτός σου, τι γίνεται όμως όταν ο εαυτός σου δεν κάνει; Γιατί μια ζωή παρατηρώ τον κάθε παπάρα να προσπαθεί να σε κάνει κάτι άλλο εκτός από αυτό που είσαι…

Από τους γονείς σου, τη γυναίκα σου μέχρι και το αφεντικό σου, όλοι τελικά σε πολλές περιπτώσεις δεν θέλουν τον εαυτό σου, θέλουν τον άλλο, αυτόν που φαντάζονται όταν σε βλέπουν ή αυτόν που βολεύει ανά τη περίσταση!

Δεν περίμενα να είναι διαφορετικά και στο μαγευτικό κόσμο της μουσικής. «Ο κόσμος θέλει αυτό», θα σου πουν συχνά οι τυχάρπαστοι «ειδικοί» της μουσικής.
«Ο δίσκος του τάδε πάτωσε διότι ο κόσμος περίμενε κάτι άλλο».
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ!!!

Δε γαμιέστε λέω εγώ, μια ζωή ο καθένας έχει κάτι να πει για αυτό που περίμενε από κάποιον αλλά τελικά δεν ήταν όπως το περίμενε και δεν του αρέσει. Τι να κάνουμε ρε φίλε; Γι’ αυτό υπάρχουν χιλιάδες καλλιτέχνες για να βρεις αυτό που περιμένεις, γιατί θα χαλάσει η σούπα αν σου έρθει κάτι το οποίο είναι εντελώς αναπάντεχο!

Μη τυχόν και ακούσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι αναπάντεχο, θα πάθουμε ζημιά. Ανεπίτρεπτη η πρωτοτυπία και η ελεύθερη έκφραση του καθενός, πρέπει όλοι να μπούμε στο καλούπι κάποιου, να ταυτιστούμε με την εικόνα που δημιουργεί ο καθένας για εμάς στο κεφάλι του και όχι με το πραγματικό Εγώ μας.

Ζητώ συγνώμη απ’ όλους που δεν μπορώ να ταυτιστώ με ότι ζητήσατε, πάω τώρα να παίξω την κιθάρα μου ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή αυτό που είμαι θα αρκεί για τα «χρυσά» αυτάκια σας.

Out…

Οι Deathclocks στο Wacken!

Συγχαρητήρια στους Deathclocks, μία ελληνική μπάντα που τυχαίνει να κάνουμε πρόβες στο ίδιο στούντιο, γιατί κέρδισαν μέσο του Battle Of The Bands μια θέση στο φετινό Wacken στη Γερμανία, ανάμεσα σε μεγαθήρια της μέταλ μουσικής!

Δεν μπορώ καν να φανταστώ πόσο τέλεια θα είναι μάγκες!

Τσεκάρετε τα παιδιά στο myspace
http://www.myspace.com/deathclockss

Άντε και εις ανώτερα!!!

Δικό σου, δικό μου ή παράδοση;

Έγραψες ένα κομμάτι, το κυκλοφόρησες και μετά; Όπως είχε εύστοχα πει και ο αείμνηστος Παύλος Σιδηρόπουλος όταν ένα κομμάτι φεύγει από τον δημιουργό ανήκει στον κόσμο. Έχει γίνει πλέον κομμάτι της κοινωνίας και της κουλτούρας μας, ένα πράγμα που σαφώς ισχύει αλλά δυστυχώς δεν εννοείται!

Φανταστείτε τα παραδοσιακά κομμάτια ή την κλασική μουσική για παράδειγμα, έχουν περάσει πλέον στα χέρια όλων. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτισμικής μας κληρονομιάς όπως ένα οποιοδήποτε άλλο έργο τέχνης.

Αυτό βέβαια είναι πλέον δύσκολο διότι οι αγαπημένες μας δισκογραφικές εταιρείες κοιτάνε να βγάλουν και από τη μύγα ξίγκι, ζητώντας δικαιώματα από τα πάντα και συχνά αυτά δεν πάνε καν στους δημιουργούς! Όλη αυτή η εξέλιξη στη μουσική είτε το θέλουμε είτε όχι συνέβη σε εποχές που κάτι τέτοιο δεν ίσχυε…

Τι θα είχε γίνει αν ο Chuck Berry και η δισκογραφική του έκαναν μήνυση και ζητούσαν δικαιώματα για το Rock ‘n’ Roll; Πως θα είχαμε αυτή τη τεράστια βιβλιοθήκη με guitar licks αν ο Jimmy Page είχε κάνει κάτι τέτοιο; Γιατί όπως λέει και ο φίλος μου ο Ανδρέας οι νότες είναι μετρημένες και ίδιες, αργά η γρήγορα κάποιος θα παίξει κάτι που μοιάζει, θα του κάνουμε μήνυση;

Από τη στιγμή που ο καλλιτέχνης έχει σα στόχο να ζει με τα δικαιώματα που μαζεύει από το παρελθόν του, το χάσαμε το παιχνίδι μάγκες… Πάει το νέο, το φρέσκο και το πρωτότυπο, το κατοχύρωσαν οι δισκογραφικές :P

Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα μόνο κομμάτι της μουσικής, το άλλο, το σημαντικότερο ίσως είναι η ζωντανή εκτέλεση της μουσικής, αυτό που δεν μπορεί ούτε να κοπιάρει κάποιος ούτε να το κατεβάσει. Η μοναδική εμπειρία του να βρίσκεσαι εκεί, τόσο πρωτόγνωρη και δυναμική που σε κάνει να φωνάζεις και να χτυπιέσαι, να τραγουδάς και να χορεύεις.

Λέω λοιπόν να ξεκολλήσουμε με το εύκολο χρήμα και να κοιτάξουμε πως η παραπάνω εμπειρία θα γίνει τόσο γαμάτη που δεν θα νοιάζει τελικά τον καλλιτέχνη για την αντιγραφή, γιατί αυτός τελικά θα έχει κάτι που δεν θα αντιγράφεται, το πραγματικό, το αληθινό...

Ντοκιμαντέρ: Musicwood

Δε φτάνει που γαμήσαμε τον αέρα, το νερό, τη γη και ότι άλλο μας κρατάει στη ζωή πάνω σε αυτό το βασανισμένο πλανήτη, τώρα τελειώνουν και τα ξύλα από τα οποία φτιάχνονται κυρίως οι ακουστικές κιθάρες.

Δέντρα 250 ετών κόβονται συνεχώς με αποτέλεσμα να αρχίζει να είναι εμφανές ότι στο μέλλον τα ξύλα που φτιάχνονται οι ακουστικές κιθάρες θα έχουν εκλείψει, μαζί με τον μοναδικό ήχο της ακουστικής κιθάρας…

Κάποιοι κύριοι λοιπόν αποφάσισαν να κάνουν ένα ντοκιμαντέρ με αυτό το θέμα, πήγαν στην Αλάσκα, το μέρος που βρίσκονται τα δάση με το συγκεκριμένο δέντρο, Sitka Spruce, για να δουν τι παίζει. Παρουσιάζουν το πρόβλημα, καταγράφουν συνομιλίες μεταξύ ενός συνδέσμου που άρχισε αυτό το κίνημα και αποτελείται από άτομα του χώρου των κατασκευαστών κιθάρας και της εταιρείας που κόβει τα δέντρα αλόγιστα για οποιαδήποτε χρήση.

Ο σύνδεσμος, Musicwood Coalition, αποτελείται μεταξύ άλλων από τους Dave Berryman (Gibson), Chris Martin (Martin Guitars), Bob Taylor (Taylor Guitars).

Δείτε το τρέιλερ παρακάτω και μπείτε στο site για ενημέρωση:

http://www.musicwoodthefilm.com/

Musicwood Documentary - 2 min trailer from Helpman Productions on Vimeo.

Τι έρχεται;

Σχεδόν όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει ότι ζούμε σε περίεργες εποχές και ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, δεν είναι μόνο θέμα οικονομικό, πολιτιστικό ή κοινωνικό.
Ακόμα μια φορά ένα σύστημα αξιών δοκιμάστηκε και απέτυχε ή τουλάχιστον έτσι δείχνει. Αυτό που με βάζει σε σκέψεις όσον αφορά τη μουσική είναι τι έρχεται, γιατί μέσα από δύσκολους καιρούς πάντα έρχεται γαμάτη μουσική!

Blues από τη σκλαβιά, jazz από τους οίκους ανοχής, ρεμπέτικο από τη προσφυγιά, rock από το βόλεμα, rap από τα ghetto, new wave από το μαζούτ, thrash από το glam. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά, όταν η κοινωνία δοκιμάζεται, η μουσική πρωτοπορεί…

Άραγε τι νέα και φοβερή μουσική θα προκύψει; Τι πρόκειται να συναντήσουμε στις μουσικές μας αναζητήσεις τα επόμενα χρόνια;
Έχω την εντύπωση ότι θα είναι κάτι καλό και ελπίζω πρωτότυπο…

Μόλυνση

Δεν αναφέρομαι στη περιβαλλοντική μόλυνση, αν και είναι τελικά σίγουρα συνδεδεμένη με την μουσική που έβαλε σε σκέψεις… Όπως προχωράνε τα πράγματα γρήγορα και ο κόσμος καταναλώνει τα συσκευασμένα προϊόντα και στη συνέχεια ξεφορτώνεται ένα κάρο σκουπίδια, έτσι γίνετε και με τη μουσική!

Γρήγορα σουξεδάκια, ανοίγουμε το περιτύλιγμα, το καταναλώνουμε και το πετάμε μετά από κάνα μήνα το πολύ για να προχωρήσουμε στο επόμενο. Έτσι έχουμε μία θάλασσα από μουσικά σκουπίδια που δεν μπαίνουμε καν σε κόπο να τα θυμόμαστε μετά από λίγο καιρό.

Να γιατί όλοι στρέφονται στο ιντερνετικό ραδιόφωνο, τουλάχιστον εκεί κάποιοι άνθρωποι απλά παίζουν ότι μουσική γουστάρουν και όχι τη μουσική που θέλουν οι δισκογραφικές. Αυτά τα playlist των ραδιοφωνικών σταθμών ειλικρινά μπορούν να με οδηγήσουν σε φόνο… Το ίδιο τραγούδι όλη τη μέρα, ξανά και ξανά!

Άχ που φτάσαμε, πάει η εποχή που άκουγες τα νέα κομμάτια στο ραδιόφωνο, τώρα πλέον ακούς το νέο κομμάτι, που αν το σκεφτείς σαν παιδάκι του δημοτικού, αν ήταν καλό δεν θα πλήρωναν ένα σκασμό λεφτά για να το παίζουν ασταμάτητα οι σταθμοί.

Τα ίδια και χειρότερα φυσικά ισχύουν και για τον σκουπιδοτενεκέ που λέγεται τηλεόραση, μουσικά κανάλια που όλη μέρα παίζουν τις ίδιες χλιαρές μουσικές και δυστυχώς σε αυτή τη περίπτωση το πρόβλημα πλέον είναι και οπτικό! Πάλι καλά έχουμε το internet για να συμπληρώσουμε και αυτό το κενό, έχοντας να επιλέξουμε ανάμεσα σε άπειρα videos …

Δεν ξέρω ποιος πραγματικά βγαίνει κερδισμένος από τη μάχη αυτή, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση ο ακροατής έχει περισσότερες επιλογές. Full on internet λοιπόν που τους είναι δυσκολότερο, τουλάχιστον ακόμα, να μολύνουν…

Mr. Programmer I got my hammer and I'm gonna smash my smash my radio!

Just do it

Η μουσική, συχνά «παρεξηγείται», διότι η μαγεία της ακρόασης φτάνει μέχρι ένα σημείο μόνο… Τα πράγματα όμως αλλάζουν εντελώς όταν από απλός ακροατής γίνεσαι ο δημιουργός. Εκεί μιλάμε για άλλη διάσταση, η αντίληψη που έχουμε αλλάζει ριζικά και εσύ ελέγχεις αυτό που ακούς.

Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα και πραγματικά δεν ξέρουν τι χάνουν! Δεν έχει σημασία τι παίζεις ή αν είναι καλός, πιστέψτε με, μόνο το γεγονός ότι το κάνεις μετράει.

Έλεγα τις προάλλες σε ένα φιλαράκι μου ότι εγώ και τόσοι άλλοι τυχαία ασχοληθήκαμε με τη μουσική, έκατσε και με κάποιο τρόπο «μπλεχτήκαμε» με τη μουσική. Αν δεν δοκιμάσεις ποτέ δεν θα μάθεις. Σίγουρα υπάρχουν οι άνθρωποι που ότι ακουμπάνε βγάζει μουσική, που έχουν τη μαγεία της μέσα τους, αλλά αν δεν το δοκιμάζανε θα το μαθαίνανε ποτέ;

Είναι όπως λέει η Nike, απλά κάντο, δεν χάνεις τίποτα, έχεις μόνο να κερδίσεις από μία τέτοια εμπειρία.
Έχω ακούσει το βλακώδες επιχείρημα: δεν είμαι καλός!
Συγνώμη αλλά ποιος είναι καλός με το που αρχίζει να ασχολείται με κάτι; Θέλει χρόνο και πόνο, αλλιώς δεν γίνεται τίποτα!
Επίσης, το άλλο επιχείρημα είναι: έχω σπουδές, δουλειά, δεν μπορώ να ασχοληθώ με τη μουσική, άλλωστε δεν θέλω να γίνω επαγγελματίας!
Δηλαδή όλοι όσοι ασχολούνται για παράδειγμα με τον αθλητισμό, είναι επαγγελματίες; Απλά γουστάρουν να παίζουν μπάλα!

Ξεκολλήστε και δοκιμάστε, δε χάθηκε ο κόσμος…

Μη μου μιλάς, κοιμάμαι!

Κοιμάμαι κάθε μέρα, υπό τους ήχους της αποχαύνωσης, στην TV και στο ραδιόφωνο μου ακούω μόνο σκυλοσουξεδάκια και χλιμίτζουρες με ερωτικά απωθημένα από την γκόμενα που τους σούταρε εν μία νυκτί για να πάει στον επόμενο.

Κοιμάμαι και δεν νιώθω τίποτα, έχω κλειστεί πίσω από ένα τείχος από ανούσιες παπαρίες! Τις αξίες μου τις έχουν αντικαταστήσει οι celebrities που τόσο θέλω να τους μοιάσω!
Τα πάντα επιτρέπονται, ουσία μηδέν, εύκολα όλα, οι ταινίες που βλέπω, η μουσική που ακούω, τα περιοδικά που διαβάζω…

Μη τυχόν και ασχοληθώ με κάτι σοβαρό, θα με ξυπνήσει και δεν θέλουμε να μας βρει τέτοιο κακό! Φωνάζουν όλοι, γι’ αυτό δυναμώνω τον ήχο της βλακείας και όλα είναι OK…
Ταυτίζομαι με τα υπόλοιπα ζώα που πάνε κάθε σαββατόβραδο για σφαγή στα γνωστά in στέκια του μαντριού.

Ησυχία, η πόλη κοιμάται…

Evil For The Masses Video Clip

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια θα είμαι σύντομος…
Μουσική παραγωγή, κάμερα και post production από 2nuts.
Σολάκι και κάτι ψιλά γεμίσματα κιθάρας, ο υποφαινόμενος.

Enjoy!

Καλογιαλισμένη; Όχι δεν θα πάρω!

Προχωράνε όλα, προχωράει και η τεχνολογία, πράγμα καλό, πάντα καλό, μέχρι που θα το χρησιμοποιήσει κάποιος με λάθος τρόπο και για λάθος σκοπό. Ακούμε «καθαρότερη» μουσική τα τελευταία χρόνια λόγο της ψηφιακής μουσικής τεχνολογίας, εμένα όμως δεν μου αρέσει καθόλου!

Έχετε πάει σε συναυλία σε μικρό χώρο και νιώσατε το στομάχι σας να φέρεται περίεργα ή έχετε παίξει, βρεθεί, σε πρόβα συγκροτήματος; Συχνότητες και ηχητικά κύματα να σας περιβάλλουν, αχαλίνωτος ήχος, αγενής όπως τον περιγράφει εύστοχα ο Jimmy Page! Ηλεκτρισμός!!!

Γι’ αυτό δε με τρελαίνει το καλογιαλισμένο… Δε το νιώθεις στη μούρη σου, στο στομάχι σου και στα σωθικά σου. Είμαι υπέρ της σωστής μουσικής παραγωγής και γουστάρω όλα να είναι καλοζυγισμένα σε μία μίξη, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορείς να στερείς τη «βρωμιά» και τη ζωντάνια από τον ακροατή. Είναι εγωιστικό, άσε που πολλές φορές ακούγεται ψεύτικο σε σημείο που πράγματα που γίνονται στο studio δεν μπορούν να αποδοθούν ζωντανά.

Εκεί είναι η μαγκιά αν θες τη γνώμη μου, να αποτυπώσεις ότι συμβαίνει όταν παίζει ένα γκρουπ τη μουσική. Υπάρχει τρόπος να περάσει αυτό στην ηχογράφηση, αρκεί ο στόχος να είναι αυτός και όχι η δημιουργία του ψευτοπεντακάθαρου, γιατί τίποτα δεν είναι καθαρό, μας περιβάλλουν ήχοι, συχνότητες και αρμονικές όλη μέρα, αυτό είναι η αλήθεια!

Ο πόλεμος της έντασης

Εδώ και αρκετό καιρό έχει γίνει θέμα συζητήσεων το γεγονός ότι οι νέες κυκλοφορίες όλο και βγαίνουν δυνατότερες και δεν αναφέρομαι στο είδος της μουσικής, απλά στην ένταση που βγαίνουν. Φαίνεται πως οι «αγαπημένες» μας δισκογραφικές εταιρείες τσιτώνουν τα CD κατά το mastering, την τελική διαδικασία παραγωγής, για να ακούγεται το CD πιο δυνατά.

Ωραία, και που είναι το πρόβλημα θα ρωτήσει εύλογα κάποιος...
Το πρόβλημα είναι ότι στον ήχο, όπως και στα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή, ισχύει το ρητό : You win some, you lose some.
Ειδικά σε αυτή τη περίπτωση, you only lose, διότι για να τσιτώσει η ένταση ενός μουσικού κομματιού μπαίνουμε στη διαδικασία να «ζουπίξουμε» τον ήχο και στη συνέχεια αυτό το «πράγμα» να το δυναμώσουμε. Άντε τώρα να το εξηγήσεις με απλά λόγια αυτό :P

Λοιπόν φανταστείτε ότι ένα κομμάτι έχει χαλαρά σημεία, με μια κιθάρα να παίζει κάτι χωρίς παραμόρφωση και τον τραγουδιστή να λέει ψιθυριστά τους στίχους. Ε τώρα ξεχάστε το! Γιατί όταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία και ουσιαστικά δυναμώνεις την ένταση του κομματιού, όλα τα σημεία δυναμώνουν μέχρι το σημείο της παραμόρφωσης και το κομμάτι χάνει τις δυναμικές του. Δηλαδή ένα κομμάτι καταλήγει να είναι δυνατό σε όλο το ηχητικό φάσμα, με αποτέλεσμα να χάνετε η ουσία και η φυσικότητα του.

Γιατί το κάνουν αυτό όμως;
Επειδή έχουμε να κάνουμε με εμπορικότητα, οι εταιρείες μπαίνουν στο τριπάκι να προσπαθούν να ξεπεράσουν η μία την άλλη. Αυτό συμβαίνει και σε αυτή την περίπτωση!
Κυνηγώντας η μία εταιρεία την άλλη, προσπαθούν να βγάλουν τον επόμενο δίσκο σε δυνατότερη ένταση από τον προηγούμενο, λες και είναι θέμα συναγωνισμού ποιος δίσκος θα παραμορφώσει περισσότερο!!!

Έχεις και τους άσχετους που ακούνε τίγκα κομπρεσαρισμένες μουσικές στα σκατοmp3 players τους και για ένα ηλίθιο λόγο, το δυνατότερο επίπεδο έντασης σημαίνει καλύτερο, στο δικό τους σύμπαν.
Η ποιότητα χάνετε όταν ακούς υπερσυμπιεσμένη μουσική, πώς να το κάνουμε; Αλλά που να το καταλάβεις; Έχεις ακούσει ποτέ σωστό ήχο για να έχεις γνώμη;
Τα χειρότερα ηχεία και ακουστικά με τα χειρότερα player και τις χειρότερες μορφές ήχου είναι ότι συνήθως έχει ο καθημερινός ακροατής.
Μη με παρεξηγείτε, δεν είμαι κανένας ελιτιστής του ήχου, ούτε έχω μηχανήματα χιλιάδων ευρώ για να ακούω μουσική. Απλά ένα καλό σύστημα ήχου και ένα ζευγάρι ηχεία που δεν είναι τα φθηνότερα της αγοράς!

Δεν γουστάρω αυτά τα συμπιεσμένα πρίμα και το ανύπαρκτο μπάσο, θέλω να το νιώθω να με χτυπάει στο στήθος και όχι να μου τρυπάει τα αυτιά. Η μουσική είναι η έκφραση, ο ήχος είναι το μέσο, όσο καλύτερα τον εκλαμβάνεις τόσο καλύτερα καταλαβαίνεις τον καλλιτέχνη, τόσο περισσότερο νιώθεις τον ηλεκτρισμό!

Συνέντευξη: Inner City Breakers

Ο Θέμης και ο Τάσος ή αλλιώς Inner City Breakers, λένε τη γνώμη τους για το breakin' στην Ελλάδα, πως άρχισαν και τι θεωρούν ότι ανεβάζει ή ρίχνει τη φάση. Μία συνέντευξη στο The Greek Bboy.

Η ζωή μέσα από τη μουσική

Κάθε φορά που ακούω μερικά κομμάτια μου έρχονται στο μυαλό διάφορες στιγμές της ζωής μου, καλές, κακές ή απλά περίεργες και πρωτόγνωρες. Εικόνες θολές αλλά συναισθήματα ξεκάθαρα, άνθρωποι που μεγάλωσα μαζί τους και ανακάλυψα τη μαγεία της μουσικής!

Metallica – Battery: Σπόρος ακόμα, δημοτικό, με τον ξάδελφο μου τον Ηλία, έναν από τους ανθρώπους που απλά καθόμασταν και ακούγαμε μουσική, χωρίς άλλο λόγο, απλά για να ανακαλύψουμε κάτι καινούργιο για τα διψασμένα αυτιά μας. Ο Ηλίας είχε βρει από μία κοπέλα, πολύ μεγαλύτερη από εμάς, που τότε έμενε στον πάνω όροφο, το Master Of Puppets. Το βάζουμε στο κασετόφωνο και εκεί στη κουζίνα του ξαφνικά αρχίζει το Battery, δύο πιτσιρίκια μένουν άναυδα με την ταχύτητα και τη βιαιότητα που κομματιού που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη καρδιά και το μυαλό μου!

Slayer – South of heaven: Λίγο μεγαλύτερος, έχω πάει στο παλιό Rock City, υπόγειο, Σάββατο, γεμάτο κόσμο και ξαφνικά το βλέπω μπροστά μου! Κοιτάω το αγαπημένο και «άρρωστο» εξώφυλλο και αποφασίζω να δώσω τις μετρημένες δραχμούλες μου για το βινύλιο. Φτάνω σπίτι, κάθομαι στον καναπέ του σαλονιού που βρισκόταν το πικάπ, βάζω τα ακουστικά μου, αρχίζει ο δίσκος και διαβάζω τους στίχους. Το riff είναι τόσο γαμάτο, μα τόσο γαμάτο που θα γίνω fan από τα πρώτα μέτρα! Η φωνή είναι σκοτεινή και απειλητική και τα solo, αχ αυτά τα solo, νιώθω ότι περνάνε σφαίρες ξυστά από τα αυτιά μου!

Iron Maiden – The Number Of The Beast: Όταν ακόμα βλέπω το βινύλιο, θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι, 12 χρονών πρέπει να ήμουν, που μοίραζα διαφημιστικά από ένα σουβλατζίδικο, πόρτα πόρτα μαζί με την αδελφή μου και τον φίλο μου τον Αλέξανδρο. Ότι μάζεψα πήγε σε δίσκους, με πρώτο και καλύτερο το Number Of The Beast!

Run DMC – Sucker MCs: Αυτό το beat… Θυμάμαι παρέα με φιλαράκια να το ακούμε πριν πάμε να βάψουμε. Κυνηγητά νυχτιάτικα, ατελείωτες ώρες με ένα τετράδιο στο χέρι να κάνω πρόχειρα σχέδια, οικονομία για να αγοράσω τα σπρέι και Cosmos, τραγικά σπρέι :P

Terror X Crew – Να τους δω να τρέχουν: BMX σε πλατεία και ξαφνικά ένα παλικάρι σκάει με κασέτα TXC, την βάζει στο κασετόφωνο και όλοι ακούνε σαστισμένοι! Ελληνικό ραπ σε τρελούς ρυθμούς, νέο κεφάλαιο για την ελληνική μουσική, ατόφιο και ωμό, όπως μας αρέσει!

Μπορώ να συνεχίζω για σελίδες αλλά θα σταματήσω εδώ…

Γιατί το σωστό πρέπει να λέγεται!

Γκρινιάζουμε για την Ελλάδα και τις μουσικές σκηνές, τον κόσμο που ακούει τη Σούλα Τσούλα και κάθε άλλη τυχαία πεοθυλάζουσα τσιφτετελού και δεν κάνει στροφή στη «ποιότητα». Σχόλια του στιλ «στο εξωτερικό γίνεται αυτό και το άλλο» είναι παραριές και αν συνεχίσεις να διαβάζεις θα καταλάβεις γιατί…

Το θέμα είναι εντελώς πληθυσμιακό! Όταν στην Αμερική που είναι 500 εκατομμύρια κόσμος, βλέπουμε να υπάρχει δυνατή rock ή hip hop σκηνή πρέπει να σκεφτούμε ότι η μερίδα που ακολουθεί αυτή τη μουσική είναι κάτι εκατομμύρια. Στη χώρα μας που όλοι κι όλοι είμαστε 11 εκατομμύρια, είναι απολύτως λογικό η μερίδα του κόσμου που ακολουθεί κάτι άλλο από το mainstream, να είναι πολύ μικρή.

Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στο εξωτερικό πάλι η πλειοψηφία ακούει τις αντίστοιχες εμπορικές αηδίες όπως και στη χώρα μας. Σημείωση, στην Αμερική η μουσική που πουλάει πιο πολύ απ’ όλες είναι η country! Άρα και εκεί τα ίδια σκατά συμβαίνουν απλά λόγο πληθυσμού η κάθε μικρότερη σκηνή έχει τόσο κόσμο έτσι ώστε να μπορούν οι καλλιτέχνες να συντηρηθούν αξιοπρεπώς και να βγάλουν ένα καλό μεροκάματο και όχι μόνο.

Τι να κάνουμε που είμαστε λίγοι; Θα μπορούσα να πω όπως και ο Πανούσης, γαμάτε γιατί χανόμαστε, αλλά θα το παραφράσω και θα πω, γαμάτε για το rock…
Αυτό που θα μπορούσαμε πραγματικά να κάνουμε και που γίνεται από μερικά ελληνικά γκρουπ είναι να εξάγουν τη μουσική τους στο εξωτερικό που διαθέτει μεγαλύτερο κοινό και να πάψουν όλοι να γκρινιάζουν διότι δεν πετυχαίνεις τίποτα έτσι…

Σας αφήνω με ένα λαμπερό παράδειγμα τέκνων αυτού του τόπου που μοιράζουν απλόχερα πόνο στο εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια!

Beyond Perception - Blood & Whiskey Release live Show @ k44

Τα παλικάρια τα σπάνε, αυτό είναι δεδομένο, τους είδα support στους Annihilator και γούσταρα πολύ τη μουσική τους και το όλο vibe!

Τετάρτη 13 Απριλίου παίζουν ζωντανά στο Κ44 με λόγο τη νέα δισκογραφική κυκλοφορία τους Blood & Whiskey και σίγουρα θα λέει πολύ η φάση!

Ώρα 22:00 και είσοδος δωρεάν

http://www.myspace.com/beyondperceptionband
http://www.facebook.com/profile.php?id=100001215486655
http://www.facebook.com/pages/Beyond-Perception/147051065310268

Τι έγινε η επανάσταση ρε παιδιά;

Είχα τη πεποίθηση ότι η μουσική αποτελεί μια επανάσταση και ότι θέλουν δεν θέλουν κάποιοι μια φορά στο τόσο εμφανίζεται ένα γκρουπ/καλλιτέχνης που επειδή είναι τόσο καλός δεν μπορούν να τον «κρύψουν», πουλάει πολύ και αναγκαστικά τον προβάλουν σε μέσα που συνήθως δεν θα του έδιναν ούτε χρόνο για ένα βιντεοκλίπ στις τρεις το πρωί.

Το είδαμε να γίνεται με τους Pantera, τους Rage Against The Machine και πιο πρόσφατα με τους System Of A Down. Χωρίς συμβιβασμούς, στη μούρη σου με δυνατή μουσική και στίχους που αναστατώνουν μέχρι και νεκρούς, φάτσα κάρτα στα κανάλια και με πωλήσεις που θα ζήλευαν όλοι οι ξεφτιλισμένοι μουσικάντιδες που πασχίζουν για την προβολή τους.

Τελευταία όμως, δεν βλέπω φως στο τούνελ… Τι έγινε η επανάσταση ρε παιδιά; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να μπορεί να κάνει το ίδιο…
Σκλήρυναν αυτοί που κουμαντάρουν τις δισκογραφικές και τα κανάλια ή το κοινό πλέον είναι τόσο χαζεμένο που δεν νιώθει με τίποτα;

Θέλω δυνατή μουσική και στίχους στα ραδιοκύματα, τώρα πιο πολύ από ποτέ!
Θέλω μεσημεριάτικα να βαράει στην TV κάτι δυνατό με ένα κάποιον που να ουρλιάζει την αλήθεια!

Όπως είμαι αναγκασμένος να βλέπω το κάθε τσόλι με autotune να πιπιλάει το μυαλό μου με τις σιχαμερές βλακείες του, θέλω να νιώθει αναγκασμένος ο υπεύθυνος προγράμματος να παίζει τον κάφρο που ουρλιάζει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις τράπεζες και τη φτώχεια!

Πρέπει να τους νικήσουμε στο παιχνίδι τους, ακόμα μια φορά…
STRONGER THAN ALL!

Άντε γιατί πολλά ακούσαμε...

Σχεδόν 20 χρόνια τώρα που ασχολούμαι με τη μουσική, ασχέτως με το είδος, έχω βαρεθεί να ακούω τον κάθε τυχάρπαστο να μειώνει το καλλιτεχνικό έργο των μουσικών με χαζά σχόλια όπως: χοροπηδάνε σαν τους πιθήκους, κάνουν φασαρία, παίζουν αυτό το είδος γιατί δεν ξέρουν να παίζουν και διάφορα άλλα τέτοια «έξυπνα σχόλια».

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά μόνο έτσι μπορεί να ξεκαθαρίσει το πεδίο.
Μιλάμε για μουσικούς που κατέχουν τόσο πολύ τη τέχνη τους που λίγοι τολμούν καν να «πατήσουν» εκεί! Άρα δεν μιλάμε για άσχετα παιδάκια που κοπανάνε χωρίς λόγο τα όργανα τους, μιλάμε για τεχνική, ακρίβεια, ταχύτητα και μουσικές συνθέσεις που συχνά συγκρίνονται με αυτές της κλασικής μουσικής και της τζαζ.

Έχουμε καλλιτέχνες που πασχίζουν να πρωτοπορήσουν σε μία κοινωνία που η πρωτοπορία είναι passé και η μουσική απλά περιορίζετε σε ένα πιασάρικο ρεφραίν που επαναλαμβάνετε ασταμάτητα υπό τους αδύναμους ήχους αυτού που κάποιοι κρίνουν ότι «θέλει» ο κόσμος.

Είτε μιλάμε για έναν οργανοπαίχτη ή για κάποιον ερμηνευτή, μιλάμε για άτομα που είναι «αθλητές» της μουσικής. Που ανεβάζουν τον πήχη με κάθε νέα τους προσπάθεια και διακατέχονται από μία ειλικρίνεια που δεν βάζει φρένο στη δημιουργία χάρη των πωλήσεων.

Συχνά το περιεχόμενο των τραγουδιών σας χαλάει, ακούς γονείς να λένε ότι το παιδί τους τα έκανε όλα γιατί άκουσε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο δημιουργός πολλές φορές όπως σε όλα τα είδη της τέχνης θα γράψει κάτι ή θα ζωγραφίσει κάτι το οποίο δεν το ασπάζεται απαραίτητα, απλά το εκθέτει μέσα από την τέχνη του. Αλλιώς, οι σκηνοθέτες τον ταινιών τρόμου είναι δολοφόνοι και οι γλύπτες σεξομανείς :P

Παραθέτω λοιπόν σχόλια δημιουργών από δύο αγαπημένα είδη μουσικής:

• Ο κόσμος είναι ένα άσχημο μέρος για τον απλό κόσμο, γεμάτο με βάσανα και πόνο. Νιώθω υποχρέωση να γράφω για αυτά γιατί υπάρχουν γύρω μας είτε σας αρέσει είτε όχι. Tom Araya (Slayer)



• Η Αμερική ήταν βίαιη πολύ πριν τη ραπ μουσική. KRS-One



• Όταν η κοινωνία μας γεμίσει με ουράνια τόξα και μικρά πόνι τότε θα γράφω τραγούδια για ουράνια τόξα και μικρά πόνι, μέχρι τότε είναι υποχρέωση μου να γράφω για τα υπόλοιπα. Gary Holt (Exodus)


• Μου φαίνεται ότι χαραμίζετε τη ζωή σας προσπαθώντας να είστε «κανονικοί».
  Chuck D (Public Enemy)

Πρωτοτυπία, ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια, αυτά μόνο μπορούν να προσάψουν στους «ασήμαντους» μουσικούς που γουστάρω.
Κρίμα ρε γαμώτο και ανυπομονούσα να ακούσω τον επόμενο δίσκο των Exodus για τα ουράνια τόξα και τα μικρά πόνι, ελπίζω ο Chucky D στο επόμενο CD των Public Enemy να γράψει ένα κομματάκι για τις γαμάτες ζάντες του τζιπ του …

Stammis Uncut γιατί έτσι γουστάρει!

Χωρίς μεγάλη εισαγωγή, η συνέντευξη του Stammi για το breakdance στην Ελλάδα και όχι μόνο, στο The Greek Bboy.
Ένα blog που πρέπει να τσεκάρεις γιατί πολλά θα ακούσεις για αυτή τη φάση από άσχετους παντός καιρού, είναι λοιπόν καιρός να μιλήσουν και οι σχετικοί!
Καυστικός και ουσιώδης όπως μας αρέσει...

Και μην ξεχνιόμαστε The Greek Bboy!

Μη μου πουλάς εμένα τέχνη!

Ναι, καλά διαβάζεις, δεν τα τρώω αυτά περί τέχνης που μου τσαμπουνάς!
Ηλίθιες περιγραφές για κάτι που δεν περιγράφετε και δεν αξίζει ούτε μία γραμμή, ανούσιες παπαριές από χλιμίτζουρες και τζιτζιφιόγκους στα κανάλια που αφού δεν έπιασε το κόλπο με την πρωινάδικη εκπομπή τους αποφάσισαν να πουλήσουν τέχνη.

Σπουδαγμένες κοκέτες με γαλλικά και πιάνο που αφού έφαγαν Χ από την πραγματική τέχνη σου μοστράροντε στο γυαλί και καλά art.

Τσουτσέκια που πιασαν ένα spray και από εκεί που λέρωναν τον τοίχο μου με γηπεδικά συνθήματα, τώρα κάνουν τέχνη του δρόμου. Μάθε τι κάνεις και μετά μίλα, για μένα toy μια ζωή θα είσαι όσο tagging και να ρίξεις…

Μουσικοί που σε άλλη εποχή θα τους είχαν πάρει με τις τομάτες για τις απροκάλυπτες κλεψιές τους, τώρα είναι οι hit makers και σου υπερασπίζονται τα τραγικά κομμάτια τους λες και είναι έργο τέχνης!

Όχι, θα ιδρώσεις, θα ματώσεις και μετά θα κερδίσεις την προσοχή!
Θέλω πρωτότυπα πράγματα, όχι κάτι που είδες να κάνουν στο youtube, άσε μεγάλε έχουμε και εμείς internet, ίσως και πριν από σένα.

Η τέχνη και ο καλλιτέχνης πάνε χέρι χέρι με τη πρωτοπορία και στο σπάσιμο των κανόνων, δεν κάνουν ακριβώς ότι «χρειάζεται» για να τους αποκαλέσουν καλλιτέχνες!
Την τέχνη δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να την διακρίνεις, μη τρώτε το παραμύθι των ειδικών, των αποτυχημένων καλλιτεχνών, που βγάζουν την κακία τους πάνω στον κανονικό καλλιτέχνη.

Αν το νιώθεις είναι τέχνη, αν θες εξήγηση και υπόδειξη, μάλλον είναι μούφα…

Ποιός ακούει μουσική;

Πρόσφατα άρχισα να παρατηρώ κάτι, ο κόσμος έχει σταματήσει να ακούει μουσική. Τι λες ρε βλάκα θα μου πεις; Εδώ μας τρώνε τα συκώτια με τη Eurovision και τα Mad Awards!
Δεν άκουσες τι λέω… Το κάνω πιο λιανά για να δεις που το πάω…

Τόσα χρόνια η μουσική εξυπηρετεί δύο παρακλάδια της ανθρώπινης κοινωνίας, το ψυχαγωγικό και το λεγόμενο χαλί, με την έννοια ότι η μουσική είναι μια γενικότερη ηχητική υπόκρουση και πολλές φορές απόκριση στιγμών της ζωής. Πολύ deep ε; :P

Τα «σπας» στη συναυλία, στο μαγαζί, στο αυτοκίνητο, κάνεις διάφορα ακούγοντας μουσική. Σε κοιμίζουν στο ασανσέρ και στο supermarket, σκαλώνεις με το τραγούδι της διαφήμισης, θυμάσαι φίλους και στιγμές, διακοπές, αλητείες.
Άρα τι εννοώ ο κόσμος δεν ακούει μουσική;

Πότε άραξες τελευταία φορά για να ακούσεις την αγαπημένη σου μουσική με κάνα ποτό και όχι να κάνεις κάτι άλλο και να παίζει και μουσική απλά στο ραδιόφωνο;
Ααααα αυτό εννοείς ε;
Ναι, ακριβώς! Πότε;
Χμμμ…

Εγώ μεταξύ τρεξίματος, ανούσιου άγχους και σκοτούρας έπιασα τον εαυτό μου να έχει μήνες να το κάνει; Έτσι όπως παλιά χωρίς παρέα, μόνος με τα ηχεία μου να Ακούω τη μουσική και να μου λέει διάφορα ο καλλιτέχνης.
Συζητώ και κάνοντας αυτή την ερώτηση, όλο και περισσότεροι μου απαντάν ότι δεν το κάνουν πλέον ή έχουν να το κάνουν πολύ καιρό.

Τι να φταίει άραγε; Επιπλέον υποχρεώσεις, το μέσο πλέον είναι σίγουρα πιο απρόσωπο από το παλιό καλό βινύλιο που είχες και την εξωφυλλάρα σου να θαυμάσεις ακούγοντας τα κομμάτια του δισκου. Τι να κλάσει εξωφυλλάκι του CD ή το jpg ; Επίσης η ταχύτητα και η ποσότητα έχουν αλλάξει, δεν προλαβαίνεις να ακούσεις κάτι και αμέσως σου πασάρουν κάτι άλλο πριν καν προλάβεις να επεξεργαστείς αυτό που πριν λίγο άκουσες.

Γρήγορες εποχές…
Μπαμπά μη τρέχεις, έχω να ακούσω το δισκάκι μου!

Ζώντας στη χώρα του Εφιάλτη…

Όχι, δεν μιλάω για τα όνειρα, μιλάω για τον διάσημο Έλληνα ρουφιάνο, τον άνθρωπο που «έδωσε» τους Σπαρτιάτες και έθεσε το παράδειγμα για να ακολουθήσουν οι μοντέρνοι «συμπατριώτες» μας.

Από τους εκπρόσωπους της πολιτικής ζωής, του Τύπου, μέχρι τον περιπτερά της γειτονιάς είμαστε περιτριγυρισμένοι από μοντέρνους Εφιάλτες. Άνθρωποι τόσο χαμηλού επιπέδου που για λίγα χρήματα θα προδώσουν τα πάντα…

Δεν θέλω καν ν’ ακούσω για τον Ιούδα, η προδοσία του ήταν μικρή, πρόδωσε έναν, ο δικός μας πρόδωσε το λαό του… Σας θυμίζει κάτι; Αν όχι, τότε σας παρακαλώ κλείστε τη σελίδα αυτή και ανοίξτε την τηλεόραση, το κερδίσατε αυτό το δικαίωμα :P

Ο «μαγικός» κόσμος της μουσικής βιομηχανίας…

Συχνά ακούω ότι πλέον δεν βγαίνει καλή μουσική και η παλιά μουσική ήταν φοβερή και είχε ποιότητα ενώ οι μουσικές που βγαίνουν σήμερα είναι εμπορικές και μόνο προς κατανάλωση.
Διαφωνώ κάθετα με αυτή την άποψη, στο παρελθόν έχουμε δει άπειρα παραδείγματα εμπορικών σκουπιδιών όπως και φοβερών μουσικών αριστουργημάτων.
Το θέμα είναι πόσο το ψάχνεις, αν δεν ασχολείσαι και απλά ακούς ότι σου πλασάρουν, ποτέ δεν έβγαινε καλή μουσική :P

Δεν αντιλέγω, τα τελευταία χρόνια τα πράγματα έχουν αγριέψει στη μουσική βιομηχανία, η corporate πλευρά έχει ξεσαλώσει και προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει κάτι να πλασάρει στους χαζοβιόληδες. Έσφιξαν οι κώλοι και με τη βοήθεια του internet, βλέπεις τώρα μπορεί ο καθένας να βγάλει το demo του προς τα έξω και να το ακούσει ο κόσμος με ένα κλικ. Όλο και λιγότεροι σοβαροί μουσικοί είναι αποφασισμένοι να βάλουν νερό στο κρασί τους για να υπογράψουν συμβόλαιο με μία εταιρεία, αφού ο κόσμος τους ακούει και τους βλέπει μέσω internet.

Επομένως ο πήχης ανεβαίνει γενικότερα, αλλά πέφτει όσον αφορά τις συμβατικές κυκλοφορίες, βλέπεις εκεί πρέπει ο «καλλιτέχνης» να έχει όλο το πακέτο για να μπορεί να εμφανίζετε στα απανταχού σκουπιδοκάναλα. Το πακέτο βέβαια είναι συνήθως αντιστρόφως ανάλογο με το ταλέντο γιατί δεν μπορούμε να έχουμε μια τραγουδίστρια με παραπάνω κιλά ή άσχημη, πείτε μου γιατί να ακούσω τον άσχημο/άσχημη, επειδή έχει καλή φωνή; Άρα αρκούμαστε σε ομορφιά, κίνηση και περίσσια βλακεία έναντι φωνής, μουσικής παιδείας, αξιοπρέπειας και ειλικρίνειας πάνω στη μουσική και προς το κοινό.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς:
τι μαλακίες πάλι παίζει το μουσικό κανάλι, δεν βγαίνει καλή μουσική πλέον…
Θυμήσου, καλοί μουσικοί και τραγουδιστές υπάρχουν, απλά όπως με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή, πρέπει να τους ανακαλύψεις!