Αγαπητέ αναγνώστη, ήρθε η ώρα που περίμενες μια ζωή, η απάντηση που σε βασανίζει τόσα χρόνια είναι μόλις λίγες γραμμές πιο κάτω. Ποια είναι όμως η ερώτηση που βασανίζει τους μουσικόφιλους χρόνια τώρα; Τι έγινε η αγαπημένη μου μπάντα, αυτοί που πριν 5 χρόνια κάνανε hits μετά από hits, χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, βίντεο κλιπς και γέμιζαν γήπεδα;
Ακόμα υπάρχουν φίλε, ακόμα βγάζουν μουσική, ακόμα κάνουν ζωντανές εμφανίσεις και ακόμα φτιάχνουν βίντεο κλιπς… Η εύλογη απάντηση είναι «καλά και εγώ γιατί δεν τους βλέπω πουθενά;».
Γιατί οι «θεοί» των καναλιών, του promotion και της εκάστοτε εταιρείας αποφάσισαν ότι η εν λόγω μπάντα δεν είναι πλέον της μόδας και αφού ξεζουμίστηκε μέχρι εκεί που δεν πάει, προχωράνε στον επόμενο…
Βλακώδες ε; Κι όμως ταλαίπωρε αναγνώστη έτσι είναι…
Τώρα βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο αρκετοί καλλιτέχνες από αυτούς που βγαίνουν στο προσκήνιο πιθανόν σε μία άλλη εποχή να μην τους ήξερες καν γιατί απλά είναι ένα εμπορικό gimmick και δεν έχουν την ικανότητα ή την συνοχή για κάτι παραπάνω, βλέπε boy bands, τον κάθε pop star της μιας βραδιάς ή νικητή κανενός τραγικού τηλεπαιχνιδιού.
Από την άλλη, αν τη σήμερον ημέρα την εποχή του internet και του youtube, αγνοείς τη πορεία ενός καλλιτέχνη καλό θα ήταν να χρησιμοποιήσεις όλα αυτά τα μέσα και να ξεστραβωθείς, εκτός και αν είσαι και εσύ κομμάτι της όλης μηχανής και απλά απολαμβάνεις ότι σου προσφέρουν τα αγαπημένα μας ΜΜΕ και τίποτα παραπέρα.
Έφυγε από τη ζωή ο άνθρωπος που για τους περισσότερους άλλαξε την ιστορία του Rock' n' Roll, χρωμάτισε τον ήχο με το δικό του τρόπο και έφερε την ένταση στη ζωή μας...
Ο κ. Vai εξηγεί τι είναι γι’ αυτόν η επιτυχία και με πιο τρόπο σκέψης και δουλειάς μπορεί να φτάσεις εκεί κατά τη γνώμη του, τσεκάρετε μάλλον καλά τα λέει ο dude…
Τώρα σίγουρα θα με πεις παλιομοδίτη και old timer αλλά να ξέρεις ότι σε γράφω στα παλιά μου τα Adidas :P Όλα γύρω μας τρέχουν και λογικό είναι να το κάνει και η μουσική μας, αλλά δεν παλεύεται πια!
Όλα πιο δυνατά, όχι σαν μουσική απλά σαν ένταση. Όλα πιο γρήγορα όχι σαν τέμπο αλλά σαν σύνθεση και φυσικά πολλή «αγάπη» και σπέρμα σε όλα τα τραγούδια αλλά ψυχή πουθενά!
Παίζει να είναι η κατάρα της ευκολίας γιατί άλλωστε όλα τα εύκολα τα έχουμε για πλάκα, πόσες φορές δεν λέμε «έλα μωρέ 5 λεπτά δουλειά»; Έτσι έγινε και το τραγουδάκι 5 λεπτά δουλειά και αν ο τραγουδιστής δεν μπορεί ή γαυγίζει σαν σκύλος, «σιγά μωρέ Autotune, 5 λεπτά δουλειά». Μάλιστα το πιο τραγικό όλων είναι ότι μέχρι και οι άσχετοι ακροατές τα ξέρουν αυτά ( αλλά συνεχίζουν να τα ακούν ), «έλα μωρέ τη βάζουν στο στούντιο και της φτιάχνουν τη φωνή, τα ξέρω αυτά τα έχω δει στην TV» θα ακούσεις ένα μπάρμπα να λέει…
Φυσικά μεγάλος χαμένος όλων είναι η μουσική η ίδια και ο ακροατής, γιατί χάνεται η μαγική σύνδεση με τη ψυχή του μουσικού, που την άφησε σπίτι για να μπορεί να τελειώνει σε 5 λεπτά. Δεν κόπιασε, δεν μάτωσε άρα για πιο λόγο να βγάλει τη ψυχή του στο κομμάτι ρε φίλε;
Ευτυχώς ακόμα δεν έχουμε φτάσει στο 100% της τεμπελιάς και υπάρχουν πάρα πολλοί που το κάνουν με ψυχή και το αποτέλεσμα είναι εμφανές, ας ελπίσουμε αυτή η προχειρότητα να πεθάνει όπως τα boy bands και το ελληνικό gangsta rap…
Ένα από τα πράγματα που «σπαταλάμε» άπειρο χρόνο σαν μουσικοί είναι αυτό που πολλοί ονομάζουν το άγιο δισκοπότηρο της μουσικής, ο ήχος του μουσικού μας οργάνου. Μεγάλα χρηματικά ποσά και χρόνος έχουν ξοδευτεί για να βρούμε τον ήχο που θέλουμε. Από διαφορετικά μουσικά όργανα και εξοπλισμό μέχρι την τελευταία βίδα και παξιμάδι.
Το σίγουρο είναι ότι ο εξοπλισμός μετράει, το πόσο βέβαια είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο, γιατί μην ξεχνάμε ότι είναι εύκολο και εκεί είναι και η παγίδα να φταίει ο εξοπλισμός μας για το χάλια ήχο που παράγουμε… Γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι ο ήχος αρχίζει από εμάς και μετά από το όργανο και τον εξοπλισμό μας.
Αν ξεπεράσουμε τον παράγοντα άνθρωπο, τότε πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας τι ήχος μας αρέσει και να αρχίσουμε να μαθαίνουμε τον εξοπλισμό που έχουμε και όχι να αναλωνόμαστε σε νέες αγορές, γιατί φυσικά πρέπει πρώτα να δούμε τις δυνατότητες αυτού που ήδη έχουμε. Μη ξεχνάτε ότι πολλοί δίσκοι που θεωρούνται classics είναι οι πρώτοι δίσκοι καλλιτεχνών που τότε δεν είχαν μία κι όμως παρήγαγαν αριστουργήματα χωρίς τον πανάκριβο εξοπλισμό που ονειρευόμαστε.
Έχοντας πει το παραπάνω, ερχόμαστε στο συμπέρασμα ότι αν «ξεμπερδέψουμε» με τον ήχο μας έχουμε πιο πολύ χρόνο να ασχοληθούμε με το μουσικό μας όργανο, τη μουσική μας και το πώς θα γράψουμε τα καλύτερα τραγούδια που μπορούμε!
Οι αρχαίοι αναφερόντουσαν στις μούσες, άλλοι σε μία γυναίκα, άλλοι στο πάτο ενός μπουκαλιού ή την άκρη μιας βελόνας ως πηγή έμπνευσης. Τι είναι αυτό όμως που κάνει τους ανθρώπους να παράγουν τέχνη σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές και τι τελικά είναι η καλλιτεχνική έμπνευση;
Για μένα είναι αυτό το αόρατο χέρι που μπαίνει μέσα σου και τραβάει ότι κρύβεται εκεί, χαρούμενο, λυπημένο, ήρεμο ή οργισμένο, κάτι θα βγει από μέσα σου… Ο «δαίμων» που θα σου βγάλει το καλό ή το κακό προς τα έξω, έτσι μαγικά από εκεί που δεν το περιμένεις. Γιατί μην ξεχνάμε οι δαίμονες αρχικά δεν ήταν πνεύματα του κακού μόνο, αντιπροσώπευαν τη διπλή μας φύση…
Αφήστε λοιπόν τους δαίμονες να χορεύουν και να βγάλουν ότι υπάρχει εκεί μέσα…
