Όταν άρχισα να παίζω μουσική το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να μάθω να παίζω μερικά από τα αγαπημένα μου κομμάτια στην κιθαρούλα μου και τίποτα άλλο. Όσο περνούσε ο καιρός άρχισα να γράφω και μερικά ριφ. Ποτέ δεν μου έκανε αίσθηση να μάθω τις νότες, να διαβάζω και να γράφω μουσική. Ότι έμαθα το έμαθα μόνος μου προσπαθώντας να μιμηθώ τους αγαπημένους μου μουσικούς, τις τεχνικές τους και όλες τις μικρές λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν το παίξιμο τους.
Αυτό όμως όσο πέρναγε ο καιρός δεν μου ήταν αρκετό, άσε που είναι λίγο αστείο να ξέρεις να κάνεις κάτι και να μην ξέρεις το όνομα του και να γίνεται μύλος η φάση όταν πας να το εξηγήσεις σε κάποιον :P
Όταν σε ένα γκρουπ όλοι είναι αυτοδίδακτοι μέχρι και τα απλά πράγματα όπως οι νότες και τα μέτρα αποτελούν θέμα συζήτησης διότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς γιατί μιλάει. Εκεί μπαίνουν οι περιγραφές και τα ονόματα που έχει δώσει ο καθένας για διάφορα πράγματα, Βαβέλ φιλαράκο μου…
Έτσι σιγά σιγά, με ηρεμία μπήκα στη διαδικασία να μαθαίνω λίγο μουσική θεωρία και όλα άρχισαν να βγάζουν νόημα! Οι αρμονίες, οι κλίμακες και οι ακολουθίες στις νότες ταιριάζουν τόσο απλά, κοιτάω την ταστιέρα μου και ξέρω που πρέπει να προσγειώσω τα δάκτυλα μου για να μη φάω τομάτες και ζαρζαβατικά :)
Δεν θα αναφερθώ καν σε λεπτομέρειες που δυστυχώς όταν δεν τις γνωρίζεις η ζωή σου γίνεται δύσκολη, πράγματα που υποθέτω ότι κάποιος τα μαθαίνει από το δάσκαλο του τον πρώτο καιρό, ίσως και πριν ακουμπήσει τα χέρια του στο μουσικό όργανο…
Το μόνο καλό που έχω κερδίσει από την αμάθεια μου είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζω τη μουσική, σαν διασκέδαση, είμαι σίγουρος ότι αν μικρός είχα παρακολουθήσει μαθήματα θα τα είχα παρατήσει διότι η μελέτη δεν ήταν ποτέ μια από τις προτεραιότητες μου.
Επίσης όπως είπε κάποτε ο μέγας Eddie Van Hallen κάνω ότι κάνω διότι είμαι αυτοδίδακτος και δεν είχα ποτέ κάποιον να μου πει ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος …
Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011
Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011
Εξοπλισμός VS Ταλέντο
Για χρόνια ακούς το σάπιο επιχείρημα ότι ο καλλιτέχνης Χ ακούγεται καλά γιατί έχει καλό εξοπλισμό, στούντιο, όργανα και πάει λέγοντας, κλασικό επιχείρημα για τους Pink Floyd π.χ.
Σίγουρα ένα καλό όργανο, θα σε βοηθήσει και θα σε πάει ένα δύο κλικ παραπάνω απ’ την σακατεμένη κιθάρα που σου πήραν οι γονείς σου όταν ήσουν 10 χρονών… Αλλά μέχρι εκεί!
Όσο γαμάτη παραγωγή και να έχει το άλμπουμ σου αν η μουσική σου είναι χάλια, δεν μπορείς να το διορθώσεις με μια καλή κονσόλα και ένα ακριβό μικρόφωνο.
Εκεί που μετράει είναι στην περίπτωση που έχεις κάτι καλό να επιδείξεις και δεν μπορείς να το κάνεις λόγω κακού εξοπλισμού… Όταν ο ήχος δεν σε βοηθάει να βγάλεις το 100% αυτού που έχεις στο μυαλό σου, τότε σίγουρα μερικές ώρες σε ένα καλό στούντιο θα σε βοηθούσαν!
Όλοι θεωρούν το Black Album των Metallica το φοβερό τους δίσκο κυρίως λόγο της εκπληκτικής παραγωγής του και των πωλήσεων του. Όχι εγώ όμως…
Δε λέω καλός δίσκος αλλά μέχρι τότε αν άκουγες Metallica άκουγες για το ταλέντο και τη μουσική τους, όχι για τις πωλήσεις και φυσικά όχι για την παραγωγή… Δεν μπορείς να συγκρίνεις το δύναμη του Kill’ em All με το Black Album, όσο χάλια και να ακούγεται το Kill’ em All δεν υπάρχει κομμάτι στο Black Album που να μπορεί να συγκριθεί με το Four Horsemen ή το Hit The Lights…
Άρα επανερχόμαστε στο συμπέρασμα ότι αν η μουσική είναι καλή θα περάσει όσο χάλια ήχο και να έχει, το αντίθετο όμως είναι απλά αδύνατο.
Απλά κοιτάξτε όλους τους άσχετους με το Autotune, το έχουν, δεν ακούγονται καλύτερα όμως από έναν καλό τραγουδιστή, γιατί άραγε…
Σίγουρα ένα καλό όργανο, θα σε βοηθήσει και θα σε πάει ένα δύο κλικ παραπάνω απ’ την σακατεμένη κιθάρα που σου πήραν οι γονείς σου όταν ήσουν 10 χρονών… Αλλά μέχρι εκεί!
Όσο γαμάτη παραγωγή και να έχει το άλμπουμ σου αν η μουσική σου είναι χάλια, δεν μπορείς να το διορθώσεις με μια καλή κονσόλα και ένα ακριβό μικρόφωνο.
Εκεί που μετράει είναι στην περίπτωση που έχεις κάτι καλό να επιδείξεις και δεν μπορείς να το κάνεις λόγω κακού εξοπλισμού… Όταν ο ήχος δεν σε βοηθάει να βγάλεις το 100% αυτού που έχεις στο μυαλό σου, τότε σίγουρα μερικές ώρες σε ένα καλό στούντιο θα σε βοηθούσαν!
Όλοι θεωρούν το Black Album των Metallica το φοβερό τους δίσκο κυρίως λόγο της εκπληκτικής παραγωγής του και των πωλήσεων του. Όχι εγώ όμως…
Δε λέω καλός δίσκος αλλά μέχρι τότε αν άκουγες Metallica άκουγες για το ταλέντο και τη μουσική τους, όχι για τις πωλήσεις και φυσικά όχι για την παραγωγή… Δεν μπορείς να συγκρίνεις το δύναμη του Kill’ em All με το Black Album, όσο χάλια και να ακούγεται το Kill’ em All δεν υπάρχει κομμάτι στο Black Album που να μπορεί να συγκριθεί με το Four Horsemen ή το Hit The Lights…
Άρα επανερχόμαστε στο συμπέρασμα ότι αν η μουσική είναι καλή θα περάσει όσο χάλια ήχο και να έχει, το αντίθετο όμως είναι απλά αδύνατο.
Απλά κοιτάξτε όλους τους άσχετους με το Autotune, το έχουν, δεν ακούγονται καλύτερα όμως από έναν καλό τραγουδιστή, γιατί άραγε…
Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011
Ο τάδε και οι τάδε…
Μια ζωή αναρωτιέμαι γιατί κάποιοι συνεχίζουν αυτό που μου φαίνεται σαν κακόγουστο αστείο, το να βάζεις το όνομα σου σαν κάποιος «αστέρας» μπροστά και μετά να ακολουθεί η μπάντα σου με το δικό της όνομα…
What the fuck???
Δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να χωρέσει τον εγωισμό του σε ένα όνομα μαζί με τους υπόλοιπους και θέλει να ξεχωρίζει όχι μέσα από τη μουσική του αλλά και στο όνομα;
Ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω, γνωρίζοντας δε ότι ειδικά στο rock’ n’ roll οι εγωισμοί είναι τόσο μεγάλοι όσο οι ελέφαντες!!! Κι’ όμως, βλέπεις μια μπάντα με ένα όνομα, ασχέτως αν ο τραγουδιστής ή ο κιθαρίστας έχουν και 5 άτομα να σπρώχνουν τον εγωισμό τους σε ένα καροτσάκι :P
Μπορεί βέβαια να είναι κάτι που έχει μείνει από το παρελθόν που όταν ο αστέρας αποφάσιζε να μαζέψει μουσικούς, έβαζε το όνομα του πρώτο και μετά ακολουθούσε το όνομα της μπάντας. Συνηθισμένο, αν ζεις στο 50 ή στο 60, κάτι όπως τα εξώφυλλα με τη μούρη του τραγουδιστή να μοστράρει, so 80s…
Δεν ξέρω αλλά έβλεπα πάντα τη μουσική σαν κάτι παρεΐστικο και όχι σαν μία μοναχική διαδρομή, μαζεύεσαι με τους φίλους σου και τα χώνεις, απλά για να το κάνεις και όχι για να εξυπηρετήσεις κάποιο ανώτερο εγωιστικό σκοπό. Ποιος ξέρει μπορεί να κάνω λάθος αλλά έτσι έμαθα…
What the fuck???
Δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να χωρέσει τον εγωισμό του σε ένα όνομα μαζί με τους υπόλοιπους και θέλει να ξεχωρίζει όχι μέσα από τη μουσική του αλλά και στο όνομα;
Ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω, γνωρίζοντας δε ότι ειδικά στο rock’ n’ roll οι εγωισμοί είναι τόσο μεγάλοι όσο οι ελέφαντες!!! Κι’ όμως, βλέπεις μια μπάντα με ένα όνομα, ασχέτως αν ο τραγουδιστής ή ο κιθαρίστας έχουν και 5 άτομα να σπρώχνουν τον εγωισμό τους σε ένα καροτσάκι :P
Μπορεί βέβαια να είναι κάτι που έχει μείνει από το παρελθόν που όταν ο αστέρας αποφάσιζε να μαζέψει μουσικούς, έβαζε το όνομα του πρώτο και μετά ακολουθούσε το όνομα της μπάντας. Συνηθισμένο, αν ζεις στο 50 ή στο 60, κάτι όπως τα εξώφυλλα με τη μούρη του τραγουδιστή να μοστράρει, so 80s…
Δεν ξέρω αλλά έβλεπα πάντα τη μουσική σαν κάτι παρεΐστικο και όχι σαν μία μοναχική διαδρομή, μαζεύεσαι με τους φίλους σου και τα χώνεις, απλά για να το κάνεις και όχι για να εξυπηρετήσεις κάποιο ανώτερο εγωιστικό σκοπό. Ποιος ξέρει μπορεί να κάνω λάθος αλλά έτσι έμαθα…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)