Δεν συμφωνώ πάντα με την έκφραση «αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει», αλλά τον τελευταίο καιρό ακούω πολύ καλή μουσική από ελληνικές μπάντες. Συγκροτήματα που είναι επίκαιρα, έχουν πιάσει το ρυθμό της εποχής στη μουσική που παίζουν και κυριολεκτικά δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από όμοια γκρουπ του εξωτερικού.
Αυτό το θεματάκι είναι αφιερωμένο σε αυτά, δεν έχω τίποτα να πω, απλά παραθέτω μερικά βίντεο γιατί τα σπάνε…
Κάτι σαν το PC vs Mac, από τη μία έχεις τους super shredders και ένα κοινό που τους ακολουθεί και παρακολουθεί κάθε κίνηση τους, κάθε νότα και κάθε διαφοροποίηση της μουσικής. Στην άλλη μεριά έχεις τους less is more τύπους και το κοινό τους που δεν ενδιαφέρεται ούτε για την ταχύτητα, ούτε για τις εξωτικές κλίμακες, αλλά για το λεγόμενο feel.
Εννοείται πως και οι δύο κατηγορίες έχουν να δώσουν πολλά στη μουσική που άλλωστε όπως θέλω να πιστεύω δεν είναι διαγωνισμός αλλά έκφραση και επομένως τέχνη… Οι ικανότητες για ιλιγγιώδεις ταχύτητες δεν σημαίνουν ότι το αποτέλεσμα θα είναι και κάτι «καλό» μουσικά, δύσκολο να το κάνεις ναι, πάντοτε ουσιαστικό όχι. Η τεχνική για μένα είναι μέσο να εκφραστείς και όχι αυτοσκοπός!
Σαν συνήγορος του διαβόλου όμως πρέπει να πω πως από την άλλη να ακούω τα ίδια blues scales που ακούω εδώ και τόσες δεκαετίες να επαναλαμβάνονται από γενιές και γενιές μουσικών ώρες ώρες καταντάει βαρετό…
Η μουσική δεν έχει όρια και αυτό το καταλαβαίνεις όταν ακούς μουσικούς που συνδυάζουν και τα δύο στυλ στη μουσική τους και στο παίξιμο τους, έτσι άλλωστε προχωράει και το όλο θέμα. Έτσι μπορείς να κρίνεις και την προσφορά του καθενός στη μουσική, πόσο άνοιξαν οι ορίζοντες της μουσικής με το παίξιμο ενός συγκεκριμένου μουσικού.
Πότε άκουσες κάτι που δεν είχες ξανακούσει να παίζεται; Κάτι που σου έκανε εντύπωση όχι απλά γιατί ήταν περίπλοκο, αλλά γιατί ήταν πρωτότυπο!
