Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας

Φυσικά και δεν εννοώ το τραγικό άσμα του Ρουβά…


Αυτό που χαρακτηρίζει τους underground μουσικούς είναι ο κόπος, ο χρόνος και ο πόνος για να ακουστεί η μουσική τους, γιατί ουσιαστικά δεν έχουν άλλο λόγο.

Αν επιζητούσαν την εμπορική επιτυχία θα ακολουθούσαν άλλες συνταγές, όπως εύκολα τραγουδάκια, πιασάρικα ρεφρέν και πολύ τσιχλόφουσκα :P
Τι λέω, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα παίζαν καν το είδος της μουσικής που παίζουν…
Αρχίζουν να παίζουν τη μουσική που γουστάρουν για τη δική τους ψυχαγωγία και καλλιτεχνική εκτόνωση, ότι παραπάνω προκύψει, απλά τυχαίνει…

Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τους μουσικούς με άλλο μάτι, νομίζουν ότι όλα είναι εύκολα και ότι ουσιαστικά δεν δουλεύουν, απλά παίζουν μουσική. Μακάρι να ήταν έτσι, γιατί εκτός από τη σκληρή δουλειά που πρέπει να κάνουν και τον εντελώς μη συμβατικό τρόπο ζωής που διακατέχει αυτό το επάγγελμα, έχουμε και όλο το χρόνο μέχρι να φτάσουν, αν αυτό γίνει ποτέ, να το κάνουν επάγγελμα.

Σκεφτείτε δηλαδή το προσωπικό χρόνο και το χρήμα που έχουν επενδύσει στη μουσική τους, γιατί αρχίζει σαν χόμπι αλλά αν πραγματικά θες να προχωρήσεις θα σου κοστίσει πολύ και σε χρήμα και σε χρόνο…

Βεβαίως κανένας και τίποτα δε σου εγγυάται ότι αυτό που κάνεις θα πετύχει, επομένως ο «στόχος» επάγγελμα συνήθως είναι τόσο μακριά όσο το φεγγάρι και όχι επειδή δεν το αξίζει ο εκάστοτε μουσικός, απλά γιατί όλα είναι εναντίον του.
Επομένως την επόμενη φορά που θα πεις ότι είναι εύκολο σκέψου όλο το ταξίδι και όχι μόνο το τέλος…

Ταμπέλες

Είναι πραγματικά εκπληκτικός ο τρόπος που μία μουσική βαπτίζεται και ξαφνικά κολλάνε μια ταμπέλα σε κάθε σχήμα που τυγχάνει να έχει κάποια από τα χαρακτηριστικά που υποτίθεται ότι έχει το συγκεκριμένο είδος μουσικής…


Συνήθως οι ταμπέλες και τα είδη μουσικής προκύπτουν εκ τον υστέρων από τις δισκογραφικές, τα δισκοπωλεία, τα περιοδικά και γενικά τη βιομηχανία της μουσικής. Είτε γιατί η μουσική δεν μπορεί να καταταχθεί σε ένα ήδη υπάρχον είδος είτε γιατί απλά θέλουν να αυξήσουν το hype μιας σκηνής.

Αμέτρητα FAIL όπως αυτό της λεγόμενης alternative, ουσιαστικά εφεύρεση του MTV όπου προσπαθούσε στα 90’s να χωρέσει σε μία εκπομπή όλα τα τις μουσικές που ως τότε δεν ταίριαζαν σε κάποιο είδος. Από τη μία είχες τους Beastie Boys και από την άλλη τους Sonic Youth, όλοι σε ένα τσουβάλι, έτσι απλά γιατί μπορούν :P

Αυτός ο και καλά διαχωρισμός έχει ξεπεράσει κάθε όριο στη metal μουσική, όπου μία κλανιά στραβά να ακουστεί έχουμε νέο είδος … Έχουμε death, melodic death, deathcore και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς ενώ ουσιαστικά έχουμε death metal … Δηλαδή θέλουν να μας πουν ότι οι Death του κ. Chuck δεν ήταν μελωδικοί ή μήπως οι In Flames δεν είναι death ( το ξέρω πλέον δεν είναι :P αλλά αναφέρομε στους πρώτους δίσκους κυρίως);

Είναι ανάγκη με κάθε μικρή διαφοροποίηση στις κιθάρες ή στα φωνητικά να δημιουργείτε νέο είδος; Δεν μας φτάνουν τα 20 + που ήδη έχουμε; Άλλωστε όπως λέει ο Lemmy, που πάντα είναι ένα σημαντικό βαρόμετρο σε αυτή τη μουσική, « Όλα είναι rock ‘n’ roll » …

Ο τόνος – Μέρος ΙI

Συνέχεια από το πρώτο μέρος που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

6. Πετάλια

Υπάρχουν εκεί έξω αμέτρητα πετάλια που υπόσχονται τον ουρανό με τ΄ άστρα και που πλέον έχουν ξεφύγει όσον αφορά τις επιλογές που έχεις στον ήχο. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι είμαι λίγο junkie όσον αφορά τα εφέ, γουστάρω διάφορους ήχους κυρίως για τα σόλο μου αλλά μερικές φορές και για τα ρυθμικά σημεία.

Μία απλή συμβουλή που θα έδινα έχει να κάνει με τη σειρά που τοποθετούμε τα πετάλια σε σειρά. Συνήθως αρχίζω με το cry baby μου γιατί θέλω ο ήχος να περνάει πρώτα από εκεί αναλλοίωτος και να συνεχίζει στην αλυσίδα τον πεταλιών μου. Συνεχίζω με ένα overdrive το οποίο είτε το έχω σαν boost για τα σόλο ή σε περιπτώσεις που παίζω σε ενισχυτή που δεν με ευχαριστεί πολύ ο ήχος του, το ενεργοποιώ και το έχω ανοιχτό όλη την ώρα για να έχω λίγο gain παραπάνω.

Μετά από τα παραπάνω συνήθως βάζω εφέ τύπου phaser, flanger και στη συνέχεια το delay μου. Χρησιμοποιώ αυτή τη σειρά έτσι ώστε ότι περνάει μέσα από αυτά τα πετάλια να είναι ο τελικός ήχος μου και στην περίπτωση του delay να επαναλαμβάνεται όλο το παραπάνω.

Στο τέλος της αλυσίδας των πεταλιών έχω ένα EQ για μικροδιορθώσεις στον ήχο και ένα noise suppressor διότι γενικά επικρατεί χαμός και θέλω να αποφεύγω θορύβους και βόμβους.
Καλό είναι σε περίπτωση που ο ενισχυτής μας έχει fx loop να περνάει από εκεί η αλυσίδα πεταλιών μας για να διατηρούμε τον τόνο του ενισχυτή όσο πιο ατόφιο γίνεται.

7. Tone και Volume του οργάνου

Ένα πράγμα που αρκετά συχνά ξεχνιέται είναι ότι πάνω στο όργανο μας έχουμε ένα ρυθμιστικό για tone και ένα για volume. Πολύς κόσμος παραβλέπει το tone και δεν ασχολείται καν με αυτό, ενώ μπορούμε να πετύχουμε αρκετά όσον αφορά τον ήχο μας απλά παίζοντας με αυτό. Αρκετές φορές ρυθμίζω με το tone του μαγνήτη μου για να πετύχω αυτόν τον βρώμικο ήχο του fuzz, είτε για τα γνωστά creamy solos είτε για stoner rock riffs.

Επίσης το volume του οργάνου μας μπορεί να αλλάξει δραματικά τον ήχο μας, καθώς αλλάζει τις δυναμικές του ήχου ειδικά όταν έχουμε έναν ενισχυτή που ανταποκρίνεται έντονα στο σήμα που λαμβάνει από το όργανο. Μην ξεχνάτε άλλωστε πως στο παρελθόν που τα πράγματα ήταν πιο απλά ή οι επιλογές λιγότερες, πολλοί κιθαρίστες χρησιμοποιούσαν το volume τους για να έχουν δύο ή παραπάνω παραλλαγές του ήχου τους σε ένα κομμάτι χωρίς να χρήση πεταλιού.

8. Συχνότητες

Από αυτές αποτελείται ο κάθε ήχος και όταν παίζουμε με άλλους μουσικούς μπορεί ο ένας να «πατάει» πάνω στον άλλο και ο ήχος μας να χάνεται. Πολλές φορές κάνουμε τις ρυθμίσεις μας, βρίσκουμε τον τόνο μας και ξαφνικά μόλις αρχίζει όλη η μπάντα να παίζει εξαφανιζόμαστε ηχητικά! Το παραπάνω πολύ πιθανό να μην είναι θέμα έντασης αλλά θέμα συχνοτήτων…

Το κάθε όργανο πρέπει κατά τη γνώμη μου πρέπει να καταλαμβάνει ένα χώρο στο φάσμα των συχνοτήτων και όσο είναι δυνατό να μένει σε αυτό. Φυσικά αυτό δυσκολεύει όταν παίζεις με περισσότερα όργανα όπως 2 κιθάρες και όταν η ένταση και η ταχύτητα της μουσικής είναι αυξημένη, εκεί συχνά οι κιθάρες θα ακούγονται σαν μία και θα είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν σε ένα mix.

Η γενική συμβουλή είναι να ακούμε τον ήχο μας σε σχέση με το σύνολο και όχι μόνο του, να βρούμε το κενό στον ήχο και να το γεμίσουμε έτσι ώστε να έχουμε το αποτέλεσμα που επιθυμούμε χωρίς να χάνονται ηχητικά χαρακτηριστικά του κάθε οργάνου.

9. Παραμόρφωση

Τι θα κάναμε χωρίς αυτήν; Τι γίνεται όμως όταν είναι περισσότερη απ’ ότι πρέπει; Το ξέρω ότι πήρες τον γαμάτο ενισχυτή που πάει στο 11 :P αλλά μία απλή δοκιμή θα σε πείσει. Αντί λοιπόν το gain του ενισχυτή ή του πεταλιού σου να είναι στο 11… δοκίμασε να το ρίξεις λίγο.

Εγώ προσπαθώ πάντα να βρίσκω το σημείο που η παραμόρφωση είναι πλούσια αλλά οι νότες μου ακούγονται καθαρά και μπορείς να τις ξεχωρίσεις μεταξύ τους. Δεν αντέχω πλέον αυτή τη «φασαρία» που προκύπτει όταν παίζεις ένα ακόρντο και ακούγεται μόνο μία νότα…

10. Ρεύμα

Αυτό και αν παραβλέπεται… Όταν όλα τα έχεις ρυθμίσει σωστά και είναι όπως κάθε φορά, τότε είναι λογικό ο ήχος να είναι ίδιος όπως και κάθε άλλη φορά. Τι γίνεται όμως όταν δεν είναι; Εκεί είναι που τρελαίνεσαι και ξανακοιτάς μήπως έγινε κάποιο λάθος, τσεκάρεις καλώδια, συνδεσμολογία και πάλι τα ίδια…

Σε αυτή τη φάση είναι που πρέπει να σκεφτείς το ρεύμα... Η μόνη μεταβλητή που αλλάζει χωρίς να το καταλαβαίνουμε και πιστέψτε με αλλάζει απίστευτα! Είτε λόγω αυξομείωσης της τάσης, είτε λόγω της συχνότητας του ρεύματος οι διαφορές μπορεί να είναι μεγάλες.

Πολλές φορές η ίδια η εγκατάσταση του ρεύματος μπορεί να είναι παλιά και να έχουμε θορύβους και προβλήματα. Επίσης δεν παραβλέπω το γεγονός ότι αν χρησιμοποιούμε μπαταρίες για τα πετάλια μας, πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι είναι γεμάτες αλλιώς έχουμε σίγουρα διαφορά στον ήχο!

Μία φθηνή λύση για τα απλά προβλήματα είναι ένα καλό καλώδιο ρεύματος, θωρακισμένο και ένα καλό πολύμπριζο για τα πετάλια μας καθώς και ένα τροφοδοτικό για τα πετάλια μας.

Η ακριβή λύση είναι ένας ρυθμιστής/σταθεροποιητής τάσης που κρατάει πάντα το ρεύμα στο επίπεδο που θέλουμε, εκεί βέβαια τα νούμερα ξεφεύγουν για τον ερασιτέχνη μουσικό αλλά μην ξεχνάμε ότι έτσι προστατεύουμε και με τον καλύτερο τρόπο τον εξοπλισμό μας…

Ο τόνος – Μέρος Ι

Ήρθε η ώρα για λίγο nerd talk, λίγο γιατί δεν θέλω να κουράσω κανένα, διότι μπορώ να μιλάω όλη μέρα για τον ήχο και τον τόνο. Ξέρω πολλά από αυτά ακούγονται βαρετά και ακαταλαβίστικα και στη τελική θέλουμε να ροκάρουμε και όχι να σπουδάσουμε, αλλά φιλαράκια όσο βαδίζουμε στα τυφλά τα πράγματα όλο και γίνονται πιο μυστήρια και δύσκολα. Γι’ αυτό λοιπόν ξύπνα τον nerd που κρύβεις μέσα σου και φύγαμε…

Ξέχνα για λίγο τους γαμάτους ενισχυτές και τις πανάκριβες κιθάρες, τα αμέτρητα πετάλια που υπόσχονται τον σούπερ ήχο και τον ατόφιο τόνο κιθάρας. Ας σκεφτούμε λίγο τα βασικά αυτά που συχνά παραβλέπονται όταν ψάχνουμε να βρούμε τι θέλουμε και τι φταίει που δεν το πετυχαίνουμε.

1. Ο μουσικός

Ο οποιοσδήποτε σώφρων μουσικός θα σου πει ότι όλα αρχίζουν με εσένα, τα δάκτυλα σου, την τεχνική σου και την άποψη που έχεις για τον ήχο και δεν θα έχει καθόλου άδικο. Διαβάζω συχνά κόσμο που λέει ότι δεν έχει sustain γιατί φταίει η κιθάρα, ο ενισχυτής ή ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί. Σπάνια αναρωτιόμαστε όμως μήπως φταίει το βιμπράτο μου; Μήπως δεν κάνω κάτι καλά;

Επίσης πολύ συχνά δεν μας αρέσει ο ήχος μας αλλά δεν ξέρουμε τι ήχο θέλουμε, απλά δεν μας αρέσει, μου θυμίζει παιδάκι που δεν ξέρει τι θέλει αλλά το θέλει :P
Μία σκέψη που μπορεί να φανεί χρήσιμη είναι η εξής, άκου τον αγαπημένο σου ήχο κιθάρας και προσπάθησε να καταλάβεις από τι αποτελείται. Έχει πολύ παραμόρφωση, έχει μπάσα, μεσαία ή πρίμα; Δοκίμασε να το πετύχεις και ίσως βρεις τι σου αρέσει ή στη τελική μπορεί κατά την αναζήτηση να ανακαλύψεις κάτι που μέχρι τώρα αγνοούσες!

Ένα ακόμα πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε είναι η πένα που χρησιμοποιούμε, ασχέτως με το τι βολεύει εμάς, η πένα έχει αντίκτυπο στον ήχο μας. Μέσο αυτής «δίνουμε» εντολές στις χορδές μας. Δοκιμάστε διάφορες πένες και θα δείτε ότι υπάρχει διαφορά στον ήχο σας, από εκεί και πέρα βρείτε τη χρυσή τομή μεταξύ του τι μας αρέσει ηχητικά και τι μας βολεύει.

2. Όργανο

Αφού ψάξαμε τα παραπάνω αρχίζουμε να κοιτάμε το όργανο μας, τα καλώδια μας, τους μαγνήτες μας.

Μήπως το όργανο μας δεν κάνει για τον ήχο που θέλουμε; Πας με μία Stratocaster να βγάλεις ήχο Thrash; Συγνώμη αλλά μάλλον έχεις διαλέξει λάθος όργανο…

Ο ήχος σου ακούγεται μουντός και χωρίς καθόλου attack, μήπως τα καλώδια σου είναι παλιά και της πλάκας; Συχνά αυτό παραβλέπεται και ψάχνουμε τους λόγους αλλού, πάρε λοιπόν ένα καλό καλώδιο και δοκίμασε ξανά.

Πότε έκανα ρύθμιση στο όργανο και τους μαγνήτες μου άραγε…;
Αν παράδειγμα το όργανο θέλει ρύθμιση όχι μόνο θα έχουμε προβλήματα ήχου αλλά δεν θα παίζει και σωστά. Ελέγχουμε το ύψος τον χορδών, αν είναι πολύ χαμηλά θα παίζουμε γρήγορα και αβασάνιστα αλλά δεν θα έχουμε αρκετό sustain, το αντίστροφο ισχύει στην περίπτωση που οι χορδές είναι στον ουρανό :P

3. Χορδές και κούρδισμα

Όπως είναι αναμενόμενο ο ήχος μας αλλάζει ανάλογα με τη μάρκα των χορδών και το πάχος τους καθώς και με το κούρδισμα που χρησιμοποιούμε. Εγώ προτιμώ τις 10αρες γιατί δίνουν ένα πιο βαρύ ήχο και δεν σπάνε τόσο εύκολα όσο οι 9αρες που συνήθως δίνονται με τα όργανα.

Τώρα όσον αφορά το κούρδισμα, τα πράγματα έχουν ξεφύγει, βλέπω συνεχώς διαφορετικά κουρδίσματα όλο και πιο χαμηλά για να πετύχουμε αυτόν τον βαρύ ήχο. Διαλέγεις και παίρνεις…

4. Απλότητα

Όσο κάνουμε τις δοκιμές δεν έχουμε πάνω 100000000 πετάλια γιατί πολύ απλά προσθέτουμε ανεπιθύμητες μεταβλητές στην εξίσωση. Ένα καλώδιο στον ενισχυτή μας και τέλος.
Μόλις είμαστε ΟΚ αρχίζουμε να χτίζουμε σιγά σιγά τα πετάλια μας ένα ένα τη φορά.


5. Ενισχυτής

Κακά τα ψέματα ο ενισχυτής που μας πήρε ο μπαμπάς μας δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτούς που ακούμε στα αγαπημένα μας τραγούδια! Άσε που ο μπαμπάς είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του όταν στον αγόρασε… Πήρε κάτι φθηνό γιατί δεν ήξερε αν στα 15 σου έχεις πραγματικά σκοπό να ασχοληθείς και θα άξιζε να δώσει κάτι παραπάνω και επίσης θέλει την ησυχία του, δεν θα σου πάρει την κεφαλή του Kerry King και μια καμπίνα 4x12. Θέλει να αράζει στο σπίτι του και να τον ενοχλείς όσο λιγότερο γίνεται όταν προσπαθείς να μάθεις να παίζεις :P
Μήπως είναι καιρός να επενδύσεις σε έναν αξιόλογο ενισχυτή, μήπως;

Για μένα όλα αρχίζουν και τελειώνουν στους λαμπάτους ενισχυτές, δεν ξέρω αν θυμάσαι κάτι πραγματάκια σαν λάμπες που λέγονται λυχνίες. Αυτά λοιπόν, κατά τη γνώμη μου πάντα, είναι ότι το καλύτερο για να έχεις ένα ωραίο ήχο! Σίγουρα θα πληρώσεις παραπάνω και θα έχεις και κόστος συντήρησης αλλά υπάρχουν λαμπάτοι ενισχυτές με σχετικά μικρό κόστος και πίστεψε όταν τους δοκιμάσεις θα καταλάβεις τι εννοώ.

Από εκεί και πέρα πάμε στη γνωστή συνταγή, δοκιμάζουμε ρυθμίσεις στον ενισχυτή μας μέχρι να πλησιάσουμε αυτό το κάτι που ψάχνουμε στον ήχο μας.

Η συνέχεια στο επόμενο μέρος.

Το δάσος και το δέντρο

Συχνό μπλέξιμο στη μουσική είναι αυτό που λένε, να κοιτάς το δέντρο και όχι όλο το δάσος, που σημαίνει να σκαλώνεις σε λεπτομέρειες και να μην βλέπεις την όλη εικόνα.
Κλασικό παράδειγμα είναι κατά τη γνώμη μου η λίγη σημασία που δίνεται στο εκάστοτε rhythm section μιας μπάντας, όλα τα φώτα πέφτουν στον τραγουδιστή και στον κιθαρίστα ενώ ο ντράμερ και ο μπασίστας περνάνε σε δεύτερο πλάνο…

Άλλη μία κλασική περίπτωση είναι τα σόλο κιθάρας, για να μην παρεξηγηθώ, ζω για τα σόλο! Γουστάρω να ακούω σόλο και να παίζω σόλο, συχνά γίνομαι και απίστευτα ενοχλητικός κάνοντας το…

Αλλά και σε αυτή την περίπτωση είναι συχνό να τραβάει την προσοχή μας η κιθάρα και να μη προσέχουμε τα υπόλοιπα που γίνονται εκείνη τη στιγμή! Πίσω από τα αγαπημένα μου σόλο στέκεται ένας απίστευτος ρυθμός, το απαραίτητο μουσικό υπόβαθρο που θα πατήσει ο κιθαρίστας και να δημιουργήσει ένα απίστευτο σόλο!

Κακά τα ψέματα, αν το κομμάτι δεν έχει το «σωστό» ρυθμό, ότι και να κάνει ο τραγουδιστής ή ο κιθαρίστας που σολάρει, το κομμάτι δεν θα μπορεί να σταθεί, δεν θα σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι. Άλλωστε χωρίς αυτό το ρυθμό δεν έχεις μουσική, έχεις στην καλύτερη περίπτωση ένα καλό ποίημα!

Την επόμενη φορά λοιπόν που ακούς τον αγαπημένο σου κιθαρίστα, αγνόησε τον για λίγο και δες το δάσος, άκου τι συμβαίνει στο πίσω μέρος και θα καταλάβεις τι εννοώ…