Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας

Φυσικά και δεν εννοώ το τραγικό άσμα του Ρουβά…


Αυτό που χαρακτηρίζει τους underground μουσικούς είναι ο κόπος, ο χρόνος και ο πόνος για να ακουστεί η μουσική τους, γιατί ουσιαστικά δεν έχουν άλλο λόγο.

Αν επιζητούσαν την εμπορική επιτυχία θα ακολουθούσαν άλλες συνταγές, όπως εύκολα τραγουδάκια, πιασάρικα ρεφρέν και πολύ τσιχλόφουσκα :P
Τι λέω, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα παίζαν καν το είδος της μουσικής που παίζουν…
Αρχίζουν να παίζουν τη μουσική που γουστάρουν για τη δική τους ψυχαγωγία και καλλιτεχνική εκτόνωση, ότι παραπάνω προκύψει, απλά τυχαίνει…

Οι περισσότεροι άνθρωποι βλέπουν τους μουσικούς με άλλο μάτι, νομίζουν ότι όλα είναι εύκολα και ότι ουσιαστικά δεν δουλεύουν, απλά παίζουν μουσική. Μακάρι να ήταν έτσι, γιατί εκτός από τη σκληρή δουλειά που πρέπει να κάνουν και τον εντελώς μη συμβατικό τρόπο ζωής που διακατέχει αυτό το επάγγελμα, έχουμε και όλο το χρόνο μέχρι να φτάσουν, αν αυτό γίνει ποτέ, να το κάνουν επάγγελμα.

Σκεφτείτε δηλαδή το προσωπικό χρόνο και το χρήμα που έχουν επενδύσει στη μουσική τους, γιατί αρχίζει σαν χόμπι αλλά αν πραγματικά θες να προχωρήσεις θα σου κοστίσει πολύ και σε χρήμα και σε χρόνο…

Βεβαίως κανένας και τίποτα δε σου εγγυάται ότι αυτό που κάνεις θα πετύχει, επομένως ο «στόχος» επάγγελμα συνήθως είναι τόσο μακριά όσο το φεγγάρι και όχι επειδή δεν το αξίζει ο εκάστοτε μουσικός, απλά γιατί όλα είναι εναντίον του.
Επομένως την επόμενη φορά που θα πεις ότι είναι εύκολο σκέψου όλο το ταξίδι και όχι μόνο το τέλος…