Συχνό μπλέξιμο στη μουσική είναι αυτό που λένε, να κοιτάς το δέντρο και όχι όλο το δάσος, που σημαίνει να σκαλώνεις σε λεπτομέρειες και να μην βλέπεις την όλη εικόνα.
Κλασικό παράδειγμα είναι κατά τη γνώμη μου η λίγη σημασία που δίνεται στο εκάστοτε rhythm section μιας μπάντας, όλα τα φώτα πέφτουν στον τραγουδιστή και στον κιθαρίστα ενώ ο ντράμερ και ο μπασίστας περνάνε σε δεύτερο πλάνο…
Άλλη μία κλασική περίπτωση είναι τα σόλο κιθάρας, για να μην παρεξηγηθώ, ζω για τα σόλο! Γουστάρω να ακούω σόλο και να παίζω σόλο, συχνά γίνομαι και απίστευτα ενοχλητικός κάνοντας το…
Αλλά και σε αυτή την περίπτωση είναι συχνό να τραβάει την προσοχή μας η κιθάρα και να μη προσέχουμε τα υπόλοιπα που γίνονται εκείνη τη στιγμή! Πίσω από τα αγαπημένα μου σόλο στέκεται ένας απίστευτος ρυθμός, το απαραίτητο μουσικό υπόβαθρο που θα πατήσει ο κιθαρίστας και να δημιουργήσει ένα απίστευτο σόλο!
Κακά τα ψέματα, αν το κομμάτι δεν έχει το «σωστό» ρυθμό, ότι και να κάνει ο τραγουδιστής ή ο κιθαρίστας που σολάρει, το κομμάτι δεν θα μπορεί να σταθεί, δεν θα σε κάνει να κουνήσεις το κεφάλι. Άλλωστε χωρίς αυτό το ρυθμό δεν έχεις μουσική, έχεις στην καλύτερη περίπτωση ένα καλό ποίημα!
Την επόμενη φορά λοιπόν που ακούς τον αγαπημένο σου κιθαρίστα, αγνόησε τον για λίγο και δες το δάσος, άκου τι συμβαίνει στο πίσω μέρος και θα καταλάβεις τι εννοώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου