Καλλιτέχνης ή Διασκεδαστής

Εντάξει, δεν θα χλευάσω πάλι τους δήθεν καλλιτέχνες που ξεχνάν την ουσία της τέχνης και αναλώνονται στο πόσο βαθύ είναι το νόημα της τέχνης που παράγουν. Η τέχνη για μένα έχει ένα εντελώς εγωιστικό χαρακτήρα, το κάνεις για δικούς σου λόγους, για να εκφραστείς, να ξεσπάσεις, να δημιουργήσεις κάτι από το μηδέν. Πιάνεις την κιθάρα σου και μετά από λίγο έχεις κάτι, ένα ήχο, μια ιδέα, κάτι που μέχρι πριν λίγο υπήρχε και δεν υπήρχε. Αιωρούταν κάπου στο άπειρο, στον Αιθέρα, περίμενε να το βγάλεις από εκεί και να το αξιοποιήσεις.

Όχι για τα λεφτά, τη φήμη ή τις γκόμενες, δεν λέω όταν προκύπτουν όλα αυτά είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτα. Ποιος δεν γουστάρει να πληρώνεται από τη μουσική ή να σαγηνεύει το αντίθετο φύλλο, αλλά ως εκεί…
Από τη στιγμή που τα παραπάνω γίνονται αυτοσκοπός, για μένα το παιχνίδι χάνεται, μπαίνεις σε μία διαδικασία που κοιτάς πως θα τα αποκτήσεις και πόσους συμβιβασμούς θα κάνεις για αυτό.

Τότε είναι που παίρνεις τον τίτλο του Διασκεδαστή! Τον κέρδισες με το σπαθί σου φίλε μου, παράτησες τα όνειρα σου, άλλαξες τα γούστα σου, τη γνώμη σου, για να μπορέσεις να διασκεδάσεις το κοινό. Πρέπει να το παραδεχτώ, θέλει αρχίδια να βάλεις κάτω το τέρας του Εγώ σου και να έχεις σαν αποστολή να γίνεις αυτό που θέλει το «κοινό».

Είναι σαν τους B-Boys που αστειευόμενος με το φίλο μου το Θέμη, βλέπεις πότε ο άλλος είναι αυτό που λένε, crowd pleaser. Ο τύπος που θα κάνει αυτό που θα ενθουσιάσει το κοινό, αλλά μέχρι εκεί, δεν έχει πριν και μετά, μια εναέρια κωλοτούμπα και ένα χειροκρότημα.

Ξέχνα το style σου, ξέχνα και το ρυθμό, φύγαμε για κωλοτούμπες!!!

Συγνώμη εαυτέ μου δεν κάνεις…

Μια ζωή ακούς να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι ο εαυτός σου, τι γίνεται όμως όταν ο εαυτός σου δεν κάνει; Γιατί μια ζωή παρατηρώ τον κάθε παπάρα να προσπαθεί να σε κάνει κάτι άλλο εκτός από αυτό που είσαι…

Από τους γονείς σου, τη γυναίκα σου μέχρι και το αφεντικό σου, όλοι τελικά σε πολλές περιπτώσεις δεν θέλουν τον εαυτό σου, θέλουν τον άλλο, αυτόν που φαντάζονται όταν σε βλέπουν ή αυτόν που βολεύει ανά τη περίσταση!

Δεν περίμενα να είναι διαφορετικά και στο μαγευτικό κόσμο της μουσικής. «Ο κόσμος θέλει αυτό», θα σου πουν συχνά οι τυχάρπαστοι «ειδικοί» της μουσικής.
«Ο δίσκος του τάδε πάτωσε διότι ο κόσμος περίμενε κάτι άλλο».
ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΟΥ!!!

Δε γαμιέστε λέω εγώ, μια ζωή ο καθένας έχει κάτι να πει για αυτό που περίμενε από κάποιον αλλά τελικά δεν ήταν όπως το περίμενε και δεν του αρέσει. Τι να κάνουμε ρε φίλε; Γι’ αυτό υπάρχουν χιλιάδες καλλιτέχνες για να βρεις αυτό που περιμένεις, γιατί θα χαλάσει η σούπα αν σου έρθει κάτι το οποίο είναι εντελώς αναπάντεχο!

Μη τυχόν και ακούσουμε κάτι διαφορετικό, κάτι αναπάντεχο, θα πάθουμε ζημιά. Ανεπίτρεπτη η πρωτοτυπία και η ελεύθερη έκφραση του καθενός, πρέπει όλοι να μπούμε στο καλούπι κάποιου, να ταυτιστούμε με την εικόνα που δημιουργεί ο καθένας για εμάς στο κεφάλι του και όχι με το πραγματικό Εγώ μας.

Ζητώ συγνώμη απ’ όλους που δεν μπορώ να ταυτιστώ με ότι ζητήσατε, πάω τώρα να παίξω την κιθάρα μου ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή αυτό που είμαι θα αρκεί για τα «χρυσά» αυτάκια σας.

Out…

Οι Deathclocks στο Wacken!

Συγχαρητήρια στους Deathclocks, μία ελληνική μπάντα που τυχαίνει να κάνουμε πρόβες στο ίδιο στούντιο, γιατί κέρδισαν μέσο του Battle Of The Bands μια θέση στο φετινό Wacken στη Γερμανία, ανάμεσα σε μεγαθήρια της μέταλ μουσικής!

Δεν μπορώ καν να φανταστώ πόσο τέλεια θα είναι μάγκες!

Τσεκάρετε τα παιδιά στο myspace
http://www.myspace.com/deathclockss

Άντε και εις ανώτερα!!!

Δικό σου, δικό μου ή παράδοση;

Έγραψες ένα κομμάτι, το κυκλοφόρησες και μετά; Όπως είχε εύστοχα πει και ο αείμνηστος Παύλος Σιδηρόπουλος όταν ένα κομμάτι φεύγει από τον δημιουργό ανήκει στον κόσμο. Έχει γίνει πλέον κομμάτι της κοινωνίας και της κουλτούρας μας, ένα πράγμα που σαφώς ισχύει αλλά δυστυχώς δεν εννοείται!

Φανταστείτε τα παραδοσιακά κομμάτια ή την κλασική μουσική για παράδειγμα, έχουν περάσει πλέον στα χέρια όλων. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτισμικής μας κληρονομιάς όπως ένα οποιοδήποτε άλλο έργο τέχνης.

Αυτό βέβαια είναι πλέον δύσκολο διότι οι αγαπημένες μας δισκογραφικές εταιρείες κοιτάνε να βγάλουν και από τη μύγα ξίγκι, ζητώντας δικαιώματα από τα πάντα και συχνά αυτά δεν πάνε καν στους δημιουργούς! Όλη αυτή η εξέλιξη στη μουσική είτε το θέλουμε είτε όχι συνέβη σε εποχές που κάτι τέτοιο δεν ίσχυε…

Τι θα είχε γίνει αν ο Chuck Berry και η δισκογραφική του έκαναν μήνυση και ζητούσαν δικαιώματα για το Rock ‘n’ Roll; Πως θα είχαμε αυτή τη τεράστια βιβλιοθήκη με guitar licks αν ο Jimmy Page είχε κάνει κάτι τέτοιο; Γιατί όπως λέει και ο φίλος μου ο Ανδρέας οι νότες είναι μετρημένες και ίδιες, αργά η γρήγορα κάποιος θα παίξει κάτι που μοιάζει, θα του κάνουμε μήνυση;

Από τη στιγμή που ο καλλιτέχνης έχει σα στόχο να ζει με τα δικαιώματα που μαζεύει από το παρελθόν του, το χάσαμε το παιχνίδι μάγκες… Πάει το νέο, το φρέσκο και το πρωτότυπο, το κατοχύρωσαν οι δισκογραφικές :P

Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα μόνο κομμάτι της μουσικής, το άλλο, το σημαντικότερο ίσως είναι η ζωντανή εκτέλεση της μουσικής, αυτό που δεν μπορεί ούτε να κοπιάρει κάποιος ούτε να το κατεβάσει. Η μοναδική εμπειρία του να βρίσκεσαι εκεί, τόσο πρωτόγνωρη και δυναμική που σε κάνει να φωνάζεις και να χτυπιέσαι, να τραγουδάς και να χορεύεις.

Λέω λοιπόν να ξεκολλήσουμε με το εύκολο χρήμα και να κοιτάξουμε πως η παραπάνω εμπειρία θα γίνει τόσο γαμάτη που δεν θα νοιάζει τελικά τον καλλιτέχνη για την αντιγραφή, γιατί αυτός τελικά θα έχει κάτι που δεν θα αντιγράφεται, το πραγματικό, το αληθινό...

Ντοκιμαντέρ: Musicwood

Δε φτάνει που γαμήσαμε τον αέρα, το νερό, τη γη και ότι άλλο μας κρατάει στη ζωή πάνω σε αυτό το βασανισμένο πλανήτη, τώρα τελειώνουν και τα ξύλα από τα οποία φτιάχνονται κυρίως οι ακουστικές κιθάρες.

Δέντρα 250 ετών κόβονται συνεχώς με αποτέλεσμα να αρχίζει να είναι εμφανές ότι στο μέλλον τα ξύλα που φτιάχνονται οι ακουστικές κιθάρες θα έχουν εκλείψει, μαζί με τον μοναδικό ήχο της ακουστικής κιθάρας…

Κάποιοι κύριοι λοιπόν αποφάσισαν να κάνουν ένα ντοκιμαντέρ με αυτό το θέμα, πήγαν στην Αλάσκα, το μέρος που βρίσκονται τα δάση με το συγκεκριμένο δέντρο, Sitka Spruce, για να δουν τι παίζει. Παρουσιάζουν το πρόβλημα, καταγράφουν συνομιλίες μεταξύ ενός συνδέσμου που άρχισε αυτό το κίνημα και αποτελείται από άτομα του χώρου των κατασκευαστών κιθάρας και της εταιρείας που κόβει τα δέντρα αλόγιστα για οποιαδήποτε χρήση.

Ο σύνδεσμος, Musicwood Coalition, αποτελείται μεταξύ άλλων από τους Dave Berryman (Gibson), Chris Martin (Martin Guitars), Bob Taylor (Taylor Guitars).

Δείτε το τρέιλερ παρακάτω και μπείτε στο site για ενημέρωση:

http://www.musicwoodthefilm.com/

Musicwood Documentary - 2 min trailer from Helpman Productions on Vimeo.