Δικό σου, δικό μου ή παράδοση;

Έγραψες ένα κομμάτι, το κυκλοφόρησες και μετά; Όπως είχε εύστοχα πει και ο αείμνηστος Παύλος Σιδηρόπουλος όταν ένα κομμάτι φεύγει από τον δημιουργό ανήκει στον κόσμο. Έχει γίνει πλέον κομμάτι της κοινωνίας και της κουλτούρας μας, ένα πράγμα που σαφώς ισχύει αλλά δυστυχώς δεν εννοείται!

Φανταστείτε τα παραδοσιακά κομμάτια ή την κλασική μουσική για παράδειγμα, έχουν περάσει πλέον στα χέρια όλων. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτισμικής μας κληρονομιάς όπως ένα οποιοδήποτε άλλο έργο τέχνης.

Αυτό βέβαια είναι πλέον δύσκολο διότι οι αγαπημένες μας δισκογραφικές εταιρείες κοιτάνε να βγάλουν και από τη μύγα ξίγκι, ζητώντας δικαιώματα από τα πάντα και συχνά αυτά δεν πάνε καν στους δημιουργούς! Όλη αυτή η εξέλιξη στη μουσική είτε το θέλουμε είτε όχι συνέβη σε εποχές που κάτι τέτοιο δεν ίσχυε…

Τι θα είχε γίνει αν ο Chuck Berry και η δισκογραφική του έκαναν μήνυση και ζητούσαν δικαιώματα για το Rock ‘n’ Roll; Πως θα είχαμε αυτή τη τεράστια βιβλιοθήκη με guitar licks αν ο Jimmy Page είχε κάνει κάτι τέτοιο; Γιατί όπως λέει και ο φίλος μου ο Ανδρέας οι νότες είναι μετρημένες και ίδιες, αργά η γρήγορα κάποιος θα παίξει κάτι που μοιάζει, θα του κάνουμε μήνυση;

Από τη στιγμή που ο καλλιτέχνης έχει σα στόχο να ζει με τα δικαιώματα που μαζεύει από το παρελθόν του, το χάσαμε το παιχνίδι μάγκες… Πάει το νέο, το φρέσκο και το πρωτότυπο, το κατοχύρωσαν οι δισκογραφικές :P

Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι ένα μόνο κομμάτι της μουσικής, το άλλο, το σημαντικότερο ίσως είναι η ζωντανή εκτέλεση της μουσικής, αυτό που δεν μπορεί ούτε να κοπιάρει κάποιος ούτε να το κατεβάσει. Η μοναδική εμπειρία του να βρίσκεσαι εκεί, τόσο πρωτόγνωρη και δυναμική που σε κάνει να φωνάζεις και να χτυπιέσαι, να τραγουδάς και να χορεύεις.

Λέω λοιπόν να ξεκολλήσουμε με το εύκολο χρήμα και να κοιτάξουμε πως η παραπάνω εμπειρία θα γίνει τόσο γαμάτη που δεν θα νοιάζει τελικά τον καλλιτέχνη για την αντιγραφή, γιατί αυτός τελικά θα έχει κάτι που δεν θα αντιγράφεται, το πραγματικό, το αληθινό...