Κοιμάμαι κάθε μέρα, υπό τους ήχους της αποχαύνωσης, στην TV και στο ραδιόφωνο μου ακούω μόνο σκυλοσουξεδάκια και χλιμίτζουρες με ερωτικά απωθημένα από την γκόμενα που τους σούταρε εν μία νυκτί για να πάει στον επόμενο.
Κοιμάμαι και δεν νιώθω τίποτα, έχω κλειστεί πίσω από ένα τείχος από ανούσιες παπαρίες! Τις αξίες μου τις έχουν αντικαταστήσει οι celebrities που τόσο θέλω να τους μοιάσω!
Τα πάντα επιτρέπονται, ουσία μηδέν, εύκολα όλα, οι ταινίες που βλέπω, η μουσική που ακούω, τα περιοδικά που διαβάζω…
Μη τυχόν και ασχοληθώ με κάτι σοβαρό, θα με ξυπνήσει και δεν θέλουμε να μας βρει τέτοιο κακό! Φωνάζουν όλοι, γι’ αυτό δυναμώνω τον ήχο της βλακείας και όλα είναι OK…
Ταυτίζομαι με τα υπόλοιπα ζώα που πάνε κάθε σαββατόβραδο για σφαγή στα γνωστά in στέκια του μαντριού.
Ησυχία, η πόλη κοιμάται…
Πέμπτη 28 Απριλίου 2011
Τρίτη 26 Απριλίου 2011
Evil For The Masses Video Clip
Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχια θα είμαι σύντομος…
Μουσική παραγωγή, κάμερα και post production από 2nuts.
Σολάκι και κάτι ψιλά γεμίσματα κιθάρας, ο υποφαινόμενος.
Enjoy!
Μουσική παραγωγή, κάμερα και post production από 2nuts.
Σολάκι και κάτι ψιλά γεμίσματα κιθάρας, ο υποφαινόμενος.
Enjoy!
Πέμπτη 21 Απριλίου 2011
Καλογιαλισμένη; Όχι δεν θα πάρω!
Προχωράνε όλα, προχωράει και η τεχνολογία, πράγμα καλό, πάντα καλό, μέχρι που θα το χρησιμοποιήσει κάποιος με λάθος τρόπο και για λάθος σκοπό. Ακούμε «καθαρότερη» μουσική τα τελευταία χρόνια λόγο της ψηφιακής μουσικής τεχνολογίας, εμένα όμως δεν μου αρέσει καθόλου!
Έχετε πάει σε συναυλία σε μικρό χώρο και νιώσατε το στομάχι σας να φέρεται περίεργα ή έχετε παίξει, βρεθεί, σε πρόβα συγκροτήματος; Συχνότητες και ηχητικά κύματα να σας περιβάλλουν, αχαλίνωτος ήχος, αγενής όπως τον περιγράφει εύστοχα ο Jimmy Page! Ηλεκτρισμός!!!
Γι’ αυτό δε με τρελαίνει το καλογιαλισμένο… Δε το νιώθεις στη μούρη σου, στο στομάχι σου και στα σωθικά σου. Είμαι υπέρ της σωστής μουσικής παραγωγής και γουστάρω όλα να είναι καλοζυγισμένα σε μία μίξη, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορείς να στερείς τη «βρωμιά» και τη ζωντάνια από τον ακροατή. Είναι εγωιστικό, άσε που πολλές φορές ακούγεται ψεύτικο σε σημείο που πράγματα που γίνονται στο studio δεν μπορούν να αποδοθούν ζωντανά.
Εκεί είναι η μαγκιά αν θες τη γνώμη μου, να αποτυπώσεις ότι συμβαίνει όταν παίζει ένα γκρουπ τη μουσική. Υπάρχει τρόπος να περάσει αυτό στην ηχογράφηση, αρκεί ο στόχος να είναι αυτός και όχι η δημιουργία του ψευτοπεντακάθαρου, γιατί τίποτα δεν είναι καθαρό, μας περιβάλλουν ήχοι, συχνότητες και αρμονικές όλη μέρα, αυτό είναι η αλήθεια!
Έχετε πάει σε συναυλία σε μικρό χώρο και νιώσατε το στομάχι σας να φέρεται περίεργα ή έχετε παίξει, βρεθεί, σε πρόβα συγκροτήματος; Συχνότητες και ηχητικά κύματα να σας περιβάλλουν, αχαλίνωτος ήχος, αγενής όπως τον περιγράφει εύστοχα ο Jimmy Page! Ηλεκτρισμός!!!
Γι’ αυτό δε με τρελαίνει το καλογιαλισμένο… Δε το νιώθεις στη μούρη σου, στο στομάχι σου και στα σωθικά σου. Είμαι υπέρ της σωστής μουσικής παραγωγής και γουστάρω όλα να είναι καλοζυγισμένα σε μία μίξη, αλλά μέχρι εκεί. Δεν μπορείς να στερείς τη «βρωμιά» και τη ζωντάνια από τον ακροατή. Είναι εγωιστικό, άσε που πολλές φορές ακούγεται ψεύτικο σε σημείο που πράγματα που γίνονται στο studio δεν μπορούν να αποδοθούν ζωντανά.
Εκεί είναι η μαγκιά αν θες τη γνώμη μου, να αποτυπώσεις ότι συμβαίνει όταν παίζει ένα γκρουπ τη μουσική. Υπάρχει τρόπος να περάσει αυτό στην ηχογράφηση, αρκεί ο στόχος να είναι αυτός και όχι η δημιουργία του ψευτοπεντακάθαρου, γιατί τίποτα δεν είναι καθαρό, μας περιβάλλουν ήχοι, συχνότητες και αρμονικές όλη μέρα, αυτό είναι η αλήθεια!
Τρίτη 19 Απριλίου 2011
Ο πόλεμος της έντασης
Εδώ και αρκετό καιρό έχει γίνει θέμα συζητήσεων το γεγονός ότι οι νέες κυκλοφορίες όλο και βγαίνουν δυνατότερες και δεν αναφέρομαι στο είδος της μουσικής, απλά στην ένταση που βγαίνουν. Φαίνεται πως οι «αγαπημένες» μας δισκογραφικές εταιρείες τσιτώνουν τα CD κατά το mastering, την τελική διαδικασία παραγωγής, για να ακούγεται το CD πιο δυνατά.
Ωραία, και που είναι το πρόβλημα θα ρωτήσει εύλογα κάποιος...
Το πρόβλημα είναι ότι στον ήχο, όπως και στα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή, ισχύει το ρητό : You win some, you lose some.
Ειδικά σε αυτή τη περίπτωση, you only lose, διότι για να τσιτώσει η ένταση ενός μουσικού κομματιού μπαίνουμε στη διαδικασία να «ζουπίξουμε» τον ήχο και στη συνέχεια αυτό το «πράγμα» να το δυναμώσουμε. Άντε τώρα να το εξηγήσεις με απλά λόγια αυτό :P
Λοιπόν φανταστείτε ότι ένα κομμάτι έχει χαλαρά σημεία, με μια κιθάρα να παίζει κάτι χωρίς παραμόρφωση και τον τραγουδιστή να λέει ψιθυριστά τους στίχους. Ε τώρα ξεχάστε το! Γιατί όταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία και ουσιαστικά δυναμώνεις την ένταση του κομματιού, όλα τα σημεία δυναμώνουν μέχρι το σημείο της παραμόρφωσης και το κομμάτι χάνει τις δυναμικές του. Δηλαδή ένα κομμάτι καταλήγει να είναι δυνατό σε όλο το ηχητικό φάσμα, με αποτέλεσμα να χάνετε η ουσία και η φυσικότητα του.
Γιατί το κάνουν αυτό όμως;
Επειδή έχουμε να κάνουμε με εμπορικότητα, οι εταιρείες μπαίνουν στο τριπάκι να προσπαθούν να ξεπεράσουν η μία την άλλη. Αυτό συμβαίνει και σε αυτή την περίπτωση!
Κυνηγώντας η μία εταιρεία την άλλη, προσπαθούν να βγάλουν τον επόμενο δίσκο σε δυνατότερη ένταση από τον προηγούμενο, λες και είναι θέμα συναγωνισμού ποιος δίσκος θα παραμορφώσει περισσότερο!!!
Έχεις και τους άσχετους που ακούνε τίγκα κομπρεσαρισμένες μουσικές στα σκατοmp3 players τους και για ένα ηλίθιο λόγο, το δυνατότερο επίπεδο έντασης σημαίνει καλύτερο, στο δικό τους σύμπαν.
Η ποιότητα χάνετε όταν ακούς υπερσυμπιεσμένη μουσική, πώς να το κάνουμε; Αλλά που να το καταλάβεις; Έχεις ακούσει ποτέ σωστό ήχο για να έχεις γνώμη;
Τα χειρότερα ηχεία και ακουστικά με τα χειρότερα player και τις χειρότερες μορφές ήχου είναι ότι συνήθως έχει ο καθημερινός ακροατής.
Μη με παρεξηγείτε, δεν είμαι κανένας ελιτιστής του ήχου, ούτε έχω μηχανήματα χιλιάδων ευρώ για να ακούω μουσική. Απλά ένα καλό σύστημα ήχου και ένα ζευγάρι ηχεία που δεν είναι τα φθηνότερα της αγοράς!
Δεν γουστάρω αυτά τα συμπιεσμένα πρίμα και το ανύπαρκτο μπάσο, θέλω να το νιώθω να με χτυπάει στο στήθος και όχι να μου τρυπάει τα αυτιά. Η μουσική είναι η έκφραση, ο ήχος είναι το μέσο, όσο καλύτερα τον εκλαμβάνεις τόσο καλύτερα καταλαβαίνεις τον καλλιτέχνη, τόσο περισσότερο νιώθεις τον ηλεκτρισμό!
Ωραία, και που είναι το πρόβλημα θα ρωτήσει εύλογα κάποιος...
Το πρόβλημα είναι ότι στον ήχο, όπως και στα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή, ισχύει το ρητό : You win some, you lose some.
Ειδικά σε αυτή τη περίπτωση, you only lose, διότι για να τσιτώσει η ένταση ενός μουσικού κομματιού μπαίνουμε στη διαδικασία να «ζουπίξουμε» τον ήχο και στη συνέχεια αυτό το «πράγμα» να το δυναμώσουμε. Άντε τώρα να το εξηγήσεις με απλά λόγια αυτό :P
Λοιπόν φανταστείτε ότι ένα κομμάτι έχει χαλαρά σημεία, με μια κιθάρα να παίζει κάτι χωρίς παραμόρφωση και τον τραγουδιστή να λέει ψιθυριστά τους στίχους. Ε τώρα ξεχάστε το! Γιατί όταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία και ουσιαστικά δυναμώνεις την ένταση του κομματιού, όλα τα σημεία δυναμώνουν μέχρι το σημείο της παραμόρφωσης και το κομμάτι χάνει τις δυναμικές του. Δηλαδή ένα κομμάτι καταλήγει να είναι δυνατό σε όλο το ηχητικό φάσμα, με αποτέλεσμα να χάνετε η ουσία και η φυσικότητα του.
Γιατί το κάνουν αυτό όμως;
Επειδή έχουμε να κάνουμε με εμπορικότητα, οι εταιρείες μπαίνουν στο τριπάκι να προσπαθούν να ξεπεράσουν η μία την άλλη. Αυτό συμβαίνει και σε αυτή την περίπτωση!
Κυνηγώντας η μία εταιρεία την άλλη, προσπαθούν να βγάλουν τον επόμενο δίσκο σε δυνατότερη ένταση από τον προηγούμενο, λες και είναι θέμα συναγωνισμού ποιος δίσκος θα παραμορφώσει περισσότερο!!!
Έχεις και τους άσχετους που ακούνε τίγκα κομπρεσαρισμένες μουσικές στα σκατοmp3 players τους και για ένα ηλίθιο λόγο, το δυνατότερο επίπεδο έντασης σημαίνει καλύτερο, στο δικό τους σύμπαν.
Η ποιότητα χάνετε όταν ακούς υπερσυμπιεσμένη μουσική, πώς να το κάνουμε; Αλλά που να το καταλάβεις; Έχεις ακούσει ποτέ σωστό ήχο για να έχεις γνώμη;
Τα χειρότερα ηχεία και ακουστικά με τα χειρότερα player και τις χειρότερες μορφές ήχου είναι ότι συνήθως έχει ο καθημερινός ακροατής.
Μη με παρεξηγείτε, δεν είμαι κανένας ελιτιστής του ήχου, ούτε έχω μηχανήματα χιλιάδων ευρώ για να ακούω μουσική. Απλά ένα καλό σύστημα ήχου και ένα ζευγάρι ηχεία που δεν είναι τα φθηνότερα της αγοράς!
Δεν γουστάρω αυτά τα συμπιεσμένα πρίμα και το ανύπαρκτο μπάσο, θέλω να το νιώθω να με χτυπάει στο στήθος και όχι να μου τρυπάει τα αυτιά. Η μουσική είναι η έκφραση, ο ήχος είναι το μέσο, όσο καλύτερα τον εκλαμβάνεις τόσο καλύτερα καταλαβαίνεις τον καλλιτέχνη, τόσο περισσότερο νιώθεις τον ηλεκτρισμό!
Συνέντευξη: Inner City Breakers
Ο Θέμης και ο Τάσος ή αλλιώς Inner City Breakers, λένε τη γνώμη τους για το breakin' στην Ελλάδα, πως άρχισαν και τι θεωρούν ότι ανεβάζει ή ρίχνει τη φάση. Μία συνέντευξη στο The Greek Bboy.
Πέμπτη 14 Απριλίου 2011
Η ζωή μέσα από τη μουσική
Κάθε φορά που ακούω μερικά κομμάτια μου έρχονται στο μυαλό διάφορες στιγμές της ζωής μου, καλές, κακές ή απλά περίεργες και πρωτόγνωρες. Εικόνες θολές αλλά συναισθήματα ξεκάθαρα, άνθρωποι που μεγάλωσα μαζί τους και ανακάλυψα τη μαγεία της μουσικής!
Metallica – Battery: Σπόρος ακόμα, δημοτικό, με τον ξάδελφο μου τον Ηλία, έναν από τους ανθρώπους που απλά καθόμασταν και ακούγαμε μουσική, χωρίς άλλο λόγο, απλά για να ανακαλύψουμε κάτι καινούργιο για τα διψασμένα αυτιά μας. Ο Ηλίας είχε βρει από μία κοπέλα, πολύ μεγαλύτερη από εμάς, που τότε έμενε στον πάνω όροφο, το Master Of Puppets. Το βάζουμε στο κασετόφωνο και εκεί στη κουζίνα του ξαφνικά αρχίζει το Battery, δύο πιτσιρίκια μένουν άναυδα με την ταχύτητα και τη βιαιότητα που κομματιού που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη καρδιά και το μυαλό μου!
Slayer – South of heaven: Λίγο μεγαλύτερος, έχω πάει στο παλιό Rock City, υπόγειο, Σάββατο, γεμάτο κόσμο και ξαφνικά το βλέπω μπροστά μου! Κοιτάω το αγαπημένο και «άρρωστο» εξώφυλλο και αποφασίζω να δώσω τις μετρημένες δραχμούλες μου για το βινύλιο. Φτάνω σπίτι, κάθομαι στον καναπέ του σαλονιού που βρισκόταν το πικάπ, βάζω τα ακουστικά μου, αρχίζει ο δίσκος και διαβάζω τους στίχους. Το riff είναι τόσο γαμάτο, μα τόσο γαμάτο που θα γίνω fan από τα πρώτα μέτρα! Η φωνή είναι σκοτεινή και απειλητική και τα solo, αχ αυτά τα solo, νιώθω ότι περνάνε σφαίρες ξυστά από τα αυτιά μου!
Iron Maiden – The Number Of The Beast: Όταν ακόμα βλέπω το βινύλιο, θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι, 12 χρονών πρέπει να ήμουν, που μοίραζα διαφημιστικά από ένα σουβλατζίδικο, πόρτα πόρτα μαζί με την αδελφή μου και τον φίλο μου τον Αλέξανδρο. Ότι μάζεψα πήγε σε δίσκους, με πρώτο και καλύτερο το Number Of The Beast!
Run DMC – Sucker MCs: Αυτό το beat… Θυμάμαι παρέα με φιλαράκια να το ακούμε πριν πάμε να βάψουμε. Κυνηγητά νυχτιάτικα, ατελείωτες ώρες με ένα τετράδιο στο χέρι να κάνω πρόχειρα σχέδια, οικονομία για να αγοράσω τα σπρέι και Cosmos, τραγικά σπρέι :P
Terror X Crew – Να τους δω να τρέχουν: BMX σε πλατεία και ξαφνικά ένα παλικάρι σκάει με κασέτα TXC, την βάζει στο κασετόφωνο και όλοι ακούνε σαστισμένοι! Ελληνικό ραπ σε τρελούς ρυθμούς, νέο κεφάλαιο για την ελληνική μουσική, ατόφιο και ωμό, όπως μας αρέσει!
Μπορώ να συνεχίζω για σελίδες αλλά θα σταματήσω εδώ…
Metallica – Battery: Σπόρος ακόμα, δημοτικό, με τον ξάδελφο μου τον Ηλία, έναν από τους ανθρώπους που απλά καθόμασταν και ακούγαμε μουσική, χωρίς άλλο λόγο, απλά για να ανακαλύψουμε κάτι καινούργιο για τα διψασμένα αυτιά μας. Ο Ηλίας είχε βρει από μία κοπέλα, πολύ μεγαλύτερη από εμάς, που τότε έμενε στον πάνω όροφο, το Master Of Puppets. Το βάζουμε στο κασετόφωνο και εκεί στη κουζίνα του ξαφνικά αρχίζει το Battery, δύο πιτσιρίκια μένουν άναυδα με την ταχύτητα και τη βιαιότητα που κομματιού που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη καρδιά και το μυαλό μου!
Slayer – South of heaven: Λίγο μεγαλύτερος, έχω πάει στο παλιό Rock City, υπόγειο, Σάββατο, γεμάτο κόσμο και ξαφνικά το βλέπω μπροστά μου! Κοιτάω το αγαπημένο και «άρρωστο» εξώφυλλο και αποφασίζω να δώσω τις μετρημένες δραχμούλες μου για το βινύλιο. Φτάνω σπίτι, κάθομαι στον καναπέ του σαλονιού που βρισκόταν το πικάπ, βάζω τα ακουστικά μου, αρχίζει ο δίσκος και διαβάζω τους στίχους. Το riff είναι τόσο γαμάτο, μα τόσο γαμάτο που θα γίνω fan από τα πρώτα μέτρα! Η φωνή είναι σκοτεινή και απειλητική και τα solo, αχ αυτά τα solo, νιώθω ότι περνάνε σφαίρες ξυστά από τα αυτιά μου!
Iron Maiden – The Number Of The Beast: Όταν ακόμα βλέπω το βινύλιο, θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι, 12 χρονών πρέπει να ήμουν, που μοίραζα διαφημιστικά από ένα σουβλατζίδικο, πόρτα πόρτα μαζί με την αδελφή μου και τον φίλο μου τον Αλέξανδρο. Ότι μάζεψα πήγε σε δίσκους, με πρώτο και καλύτερο το Number Of The Beast!
Run DMC – Sucker MCs: Αυτό το beat… Θυμάμαι παρέα με φιλαράκια να το ακούμε πριν πάμε να βάψουμε. Κυνηγητά νυχτιάτικα, ατελείωτες ώρες με ένα τετράδιο στο χέρι να κάνω πρόχειρα σχέδια, οικονομία για να αγοράσω τα σπρέι και Cosmos, τραγικά σπρέι :P
Terror X Crew – Να τους δω να τρέχουν: BMX σε πλατεία και ξαφνικά ένα παλικάρι σκάει με κασέτα TXC, την βάζει στο κασετόφωνο και όλοι ακούνε σαστισμένοι! Ελληνικό ραπ σε τρελούς ρυθμούς, νέο κεφάλαιο για την ελληνική μουσική, ατόφιο και ωμό, όπως μας αρέσει!
Μπορώ να συνεχίζω για σελίδες αλλά θα σταματήσω εδώ…
Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
Γιατί το σωστό πρέπει να λέγεται!
Γκρινιάζουμε για την Ελλάδα και τις μουσικές σκηνές, τον κόσμο που ακούει τη Σούλα Τσούλα και κάθε άλλη τυχαία πεοθυλάζουσα τσιφτετελού και δεν κάνει στροφή στη «ποιότητα». Σχόλια του στιλ «στο εξωτερικό γίνεται αυτό και το άλλο» είναι παραριές και αν συνεχίσεις να διαβάζεις θα καταλάβεις γιατί…
Το θέμα είναι εντελώς πληθυσμιακό! Όταν στην Αμερική που είναι 500 εκατομμύρια κόσμος, βλέπουμε να υπάρχει δυνατή rock ή hip hop σκηνή πρέπει να σκεφτούμε ότι η μερίδα που ακολουθεί αυτή τη μουσική είναι κάτι εκατομμύρια. Στη χώρα μας που όλοι κι όλοι είμαστε 11 εκατομμύρια, είναι απολύτως λογικό η μερίδα του κόσμου που ακολουθεί κάτι άλλο από το mainstream, να είναι πολύ μικρή.
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στο εξωτερικό πάλι η πλειοψηφία ακούει τις αντίστοιχες εμπορικές αηδίες όπως και στη χώρα μας. Σημείωση, στην Αμερική η μουσική που πουλάει πιο πολύ απ’ όλες είναι η country! Άρα και εκεί τα ίδια σκατά συμβαίνουν απλά λόγο πληθυσμού η κάθε μικρότερη σκηνή έχει τόσο κόσμο έτσι ώστε να μπορούν οι καλλιτέχνες να συντηρηθούν αξιοπρεπώς και να βγάλουν ένα καλό μεροκάματο και όχι μόνο.
Τι να κάνουμε που είμαστε λίγοι; Θα μπορούσα να πω όπως και ο Πανούσης, γαμάτε γιατί χανόμαστε, αλλά θα το παραφράσω και θα πω, γαμάτε για το rock…
Αυτό που θα μπορούσαμε πραγματικά να κάνουμε και που γίνεται από μερικά ελληνικά γκρουπ είναι να εξάγουν τη μουσική τους στο εξωτερικό που διαθέτει μεγαλύτερο κοινό και να πάψουν όλοι να γκρινιάζουν διότι δεν πετυχαίνεις τίποτα έτσι…
Σας αφήνω με ένα λαμπερό παράδειγμα τέκνων αυτού του τόπου που μοιράζουν απλόχερα πόνο στο εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια!
Το θέμα είναι εντελώς πληθυσμιακό! Όταν στην Αμερική που είναι 500 εκατομμύρια κόσμος, βλέπουμε να υπάρχει δυνατή rock ή hip hop σκηνή πρέπει να σκεφτούμε ότι η μερίδα που ακολουθεί αυτή τη μουσική είναι κάτι εκατομμύρια. Στη χώρα μας που όλοι κι όλοι είμαστε 11 εκατομμύρια, είναι απολύτως λογικό η μερίδα του κόσμου που ακολουθεί κάτι άλλο από το mainstream, να είναι πολύ μικρή.
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στο εξωτερικό πάλι η πλειοψηφία ακούει τις αντίστοιχες εμπορικές αηδίες όπως και στη χώρα μας. Σημείωση, στην Αμερική η μουσική που πουλάει πιο πολύ απ’ όλες είναι η country! Άρα και εκεί τα ίδια σκατά συμβαίνουν απλά λόγο πληθυσμού η κάθε μικρότερη σκηνή έχει τόσο κόσμο έτσι ώστε να μπορούν οι καλλιτέχνες να συντηρηθούν αξιοπρεπώς και να βγάλουν ένα καλό μεροκάματο και όχι μόνο.
Τι να κάνουμε που είμαστε λίγοι; Θα μπορούσα να πω όπως και ο Πανούσης, γαμάτε γιατί χανόμαστε, αλλά θα το παραφράσω και θα πω, γαμάτε για το rock…
Αυτό που θα μπορούσαμε πραγματικά να κάνουμε και που γίνεται από μερικά ελληνικά γκρουπ είναι να εξάγουν τη μουσική τους στο εξωτερικό που διαθέτει μεγαλύτερο κοινό και να πάψουν όλοι να γκρινιάζουν διότι δεν πετυχαίνεις τίποτα έτσι…
Σας αφήνω με ένα λαμπερό παράδειγμα τέκνων αυτού του τόπου που μοιράζουν απλόχερα πόνο στο εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια!
Δευτέρα 11 Απριλίου 2011
Beyond Perception - Blood & Whiskey Release live Show @ k44
Τα παλικάρια τα σπάνε, αυτό είναι δεδομένο, τους είδα support στους Annihilator και γούσταρα πολύ τη μουσική τους και το όλο vibe!
Τετάρτη 13 Απριλίου παίζουν ζωντανά στο Κ44 με λόγο τη νέα δισκογραφική κυκλοφορία τους Blood & Whiskey και σίγουρα θα λέει πολύ η φάση!
Ώρα 22:00 και είσοδος δωρεάν
http://www.myspace.com/beyondperceptionband
http://www.facebook.com/profile.php?id=100001215486655
http://www.facebook.com/pages/Beyond-Perception/147051065310268
Παρασκευή 8 Απριλίου 2011
Τι έγινε η επανάσταση ρε παιδιά;
Είχα τη πεποίθηση ότι η μουσική αποτελεί μια επανάσταση και ότι θέλουν δεν θέλουν κάποιοι μια φορά στο τόσο εμφανίζεται ένα γκρουπ/καλλιτέχνης που επειδή είναι τόσο καλός δεν μπορούν να τον «κρύψουν», πουλάει πολύ και αναγκαστικά τον προβάλουν σε μέσα που συνήθως δεν θα του έδιναν ούτε χρόνο για ένα βιντεοκλίπ στις τρεις το πρωί.
Το είδαμε να γίνεται με τους Pantera, τους Rage Against The Machine και πιο πρόσφατα με τους System Of A Down. Χωρίς συμβιβασμούς, στη μούρη σου με δυνατή μουσική και στίχους που αναστατώνουν μέχρι και νεκρούς, φάτσα κάρτα στα κανάλια και με πωλήσεις που θα ζήλευαν όλοι οι ξεφτιλισμένοι μουσικάντιδες που πασχίζουν για την προβολή τους.
Τελευταία όμως, δεν βλέπω φως στο τούνελ… Τι έγινε η επανάσταση ρε παιδιά; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να μπορεί να κάνει το ίδιο…
Σκλήρυναν αυτοί που κουμαντάρουν τις δισκογραφικές και τα κανάλια ή το κοινό πλέον είναι τόσο χαζεμένο που δεν νιώθει με τίποτα;
Θέλω δυνατή μουσική και στίχους στα ραδιοκύματα, τώρα πιο πολύ από ποτέ!
Θέλω μεσημεριάτικα να βαράει στην TV κάτι δυνατό με ένα κάποιον που να ουρλιάζει την αλήθεια!
Όπως είμαι αναγκασμένος να βλέπω το κάθε τσόλι με autotune να πιπιλάει το μυαλό μου με τις σιχαμερές βλακείες του, θέλω να νιώθει αναγκασμένος ο υπεύθυνος προγράμματος να παίζει τον κάφρο που ουρλιάζει για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις τράπεζες και τη φτώχεια!
Πρέπει να τους νικήσουμε στο παιχνίδι τους, ακόμα μια φορά…
STRONGER THAN ALL!
Πέμπτη 7 Απριλίου 2011
Άντε γιατί πολλά ακούσαμε...
Σχεδόν 20 χρόνια τώρα που ασχολούμαι με τη μουσική, ασχέτως με το είδος, έχω βαρεθεί να ακούω τον κάθε τυχάρπαστο να μειώνει το καλλιτεχνικό έργο των μουσικών με χαζά σχόλια όπως: χοροπηδάνε σαν τους πιθήκους, κάνουν φασαρία, παίζουν αυτό το είδος γιατί δεν ξέρουν να παίζουν και διάφορα άλλα τέτοια «έξυπνα σχόλια».
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά μόνο έτσι μπορεί να ξεκαθαρίσει το πεδίο.
Μιλάμε για μουσικούς που κατέχουν τόσο πολύ τη τέχνη τους που λίγοι τολμούν καν να «πατήσουν» εκεί! Άρα δεν μιλάμε για άσχετα παιδάκια που κοπανάνε χωρίς λόγο τα όργανα τους, μιλάμε για τεχνική, ακρίβεια, ταχύτητα και μουσικές συνθέσεις που συχνά συγκρίνονται με αυτές της κλασικής μουσικής και της τζαζ.
Έχουμε καλλιτέχνες που πασχίζουν να πρωτοπορήσουν σε μία κοινωνία που η πρωτοπορία είναι passé και η μουσική απλά περιορίζετε σε ένα πιασάρικο ρεφραίν που επαναλαμβάνετε ασταμάτητα υπό τους αδύναμους ήχους αυτού που κάποιοι κρίνουν ότι «θέλει» ο κόσμος.
Είτε μιλάμε για έναν οργανοπαίχτη ή για κάποιον ερμηνευτή, μιλάμε για άτομα που είναι «αθλητές» της μουσικής. Που ανεβάζουν τον πήχη με κάθε νέα τους προσπάθεια και διακατέχονται από μία ειλικρίνεια που δεν βάζει φρένο στη δημιουργία χάρη των πωλήσεων.
Συχνά το περιεχόμενο των τραγουδιών σας χαλάει, ακούς γονείς να λένε ότι το παιδί τους τα έκανε όλα γιατί άκουσε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο δημιουργός πολλές φορές όπως σε όλα τα είδη της τέχνης θα γράψει κάτι ή θα ζωγραφίσει κάτι το οποίο δεν το ασπάζεται απαραίτητα, απλά το εκθέτει μέσα από την τέχνη του. Αλλιώς, οι σκηνοθέτες τον ταινιών τρόμου είναι δολοφόνοι και οι γλύπτες σεξομανείς :P
Παραθέτω λοιπόν σχόλια δημιουργών από δύο αγαπημένα είδη μουσικής:
Κρίμα ρε γαμώτο και ανυπομονούσα να ακούσω τον επόμενο δίσκο των Exodus για τα ουράνια τόξα και τα μικρά πόνι, ελπίζω ο Chucky D στο επόμενο CD των Public Enemy να γράψει ένα κομματάκι για τις γαμάτες ζάντες του τζιπ του …
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά μόνο έτσι μπορεί να ξεκαθαρίσει το πεδίο.
Μιλάμε για μουσικούς που κατέχουν τόσο πολύ τη τέχνη τους που λίγοι τολμούν καν να «πατήσουν» εκεί! Άρα δεν μιλάμε για άσχετα παιδάκια που κοπανάνε χωρίς λόγο τα όργανα τους, μιλάμε για τεχνική, ακρίβεια, ταχύτητα και μουσικές συνθέσεις που συχνά συγκρίνονται με αυτές της κλασικής μουσικής και της τζαζ.
Έχουμε καλλιτέχνες που πασχίζουν να πρωτοπορήσουν σε μία κοινωνία που η πρωτοπορία είναι passé και η μουσική απλά περιορίζετε σε ένα πιασάρικο ρεφραίν που επαναλαμβάνετε ασταμάτητα υπό τους αδύναμους ήχους αυτού που κάποιοι κρίνουν ότι «θέλει» ο κόσμος.
Είτε μιλάμε για έναν οργανοπαίχτη ή για κάποιον ερμηνευτή, μιλάμε για άτομα που είναι «αθλητές» της μουσικής. Που ανεβάζουν τον πήχη με κάθε νέα τους προσπάθεια και διακατέχονται από μία ειλικρίνεια που δεν βάζει φρένο στη δημιουργία χάρη των πωλήσεων.
Συχνά το περιεχόμενο των τραγουδιών σας χαλάει, ακούς γονείς να λένε ότι το παιδί τους τα έκανε όλα γιατί άκουσε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο δημιουργός πολλές φορές όπως σε όλα τα είδη της τέχνης θα γράψει κάτι ή θα ζωγραφίσει κάτι το οποίο δεν το ασπάζεται απαραίτητα, απλά το εκθέτει μέσα από την τέχνη του. Αλλιώς, οι σκηνοθέτες τον ταινιών τρόμου είναι δολοφόνοι και οι γλύπτες σεξομανείς :P
Παραθέτω λοιπόν σχόλια δημιουργών από δύο αγαπημένα είδη μουσικής:
- Ο κόσμος είναι ένα άσχημο μέρος για τον απλό κόσμο, γεμάτο με βάσανα και πόνο. Νιώθω υποχρέωση να γράφω για αυτά γιατί υπάρχουν γύρω μας είτε σας αρέσει είτε όχι. Tom Araya (Slayer)
- Η Αμερική ήταν βίαιη πολύ πριν τη ραπ μουσική. KRS-One
- Όταν η κοινωνία μας γεμίσει με ουράνια τόξα και μικρά πόνι τότε θα γράφω τραγούδια για ουράνια τόξα και μικρά πόνι, μέχρι τότε είναι υποχρέωση μου να γράφω για τα υπόλοιπα. Gary Holt (Exodus)
- Μου φαίνεται ότι χαραμίζετε τη ζωή σας προσπαθώντας να είστε «κανονικοί».
Chuck D (Public Enemy)
Κρίμα ρε γαμώτο και ανυπομονούσα να ακούσω τον επόμενο δίσκο των Exodus για τα ουράνια τόξα και τα μικρά πόνι, ελπίζω ο Chucky D στο επόμενο CD των Public Enemy να γράψει ένα κομματάκι για τις γαμάτες ζάντες του τζιπ του …
Τετάρτη 6 Απριλίου 2011
Stammis Uncut γιατί έτσι γουστάρει!
Χωρίς μεγάλη εισαγωγή, η συνέντευξη του Stammi για το breakdance στην Ελλάδα και όχι μόνο, στο The Greek Bboy.
Ένα blog που πρέπει να τσεκάρεις γιατί πολλά θα ακούσεις για αυτή τη φάση από άσχετους παντός καιρού, είναι λοιπόν καιρός να μιλήσουν και οι σχετικοί!
Καυστικός και ουσιώδης όπως μας αρέσει...
Ένα blog που πρέπει να τσεκάρεις γιατί πολλά θα ακούσεις για αυτή τη φάση από άσχετους παντός καιρού, είναι λοιπόν καιρός να μιλήσουν και οι σχετικοί!
Καυστικός και ουσιώδης όπως μας αρέσει...
Μη μου πουλάς εμένα τέχνη!
Ναι, καλά διαβάζεις, δεν τα τρώω αυτά περί τέχνης που μου τσαμπουνάς!
Ηλίθιες περιγραφές για κάτι που δεν περιγράφετε και δεν αξίζει ούτε μία γραμμή, ανούσιες παπαριές από χλιμίτζουρες και τζιτζιφιόγκους στα κανάλια που αφού δεν έπιασε το κόλπο με την πρωινάδικη εκπομπή τους αποφάσισαν να πουλήσουν τέχνη.
Σπουδαγμένες κοκέτες με γαλλικά και πιάνο που αφού έφαγαν Χ από την πραγματική τέχνη σου μοστράροντε στο γυαλί και καλά art.
Τσουτσέκια που πιασαν ένα spray και από εκεί που λέρωναν τον τοίχο μου με γηπεδικά συνθήματα, τώρα κάνουν τέχνη του δρόμου. Μάθε τι κάνεις και μετά μίλα, για μένα toy μια ζωή θα είσαι όσο tagging και να ρίξεις…
Μουσικοί που σε άλλη εποχή θα τους είχαν πάρει με τις τομάτες για τις απροκάλυπτες κλεψιές τους, τώρα είναι οι hit makers και σου υπερασπίζονται τα τραγικά κομμάτια τους λες και είναι έργο τέχνης!
Όχι, θα ιδρώσεις, θα ματώσεις και μετά θα κερδίσεις την προσοχή!
Θέλω πρωτότυπα πράγματα, όχι κάτι που είδες να κάνουν στο youtube, άσε μεγάλε έχουμε και εμείς internet, ίσως και πριν από σένα.
Η τέχνη και ο καλλιτέχνης πάνε χέρι χέρι με τη πρωτοπορία και στο σπάσιμο των κανόνων, δεν κάνουν ακριβώς ότι «χρειάζεται» για να τους αποκαλέσουν καλλιτέχνες!
Την τέχνη δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να την διακρίνεις, μη τρώτε το παραμύθι των ειδικών, των αποτυχημένων καλλιτεχνών, που βγάζουν την κακία τους πάνω στον κανονικό καλλιτέχνη.
Αν το νιώθεις είναι τέχνη, αν θες εξήγηση και υπόδειξη, μάλλον είναι μούφα…
Ηλίθιες περιγραφές για κάτι που δεν περιγράφετε και δεν αξίζει ούτε μία γραμμή, ανούσιες παπαριές από χλιμίτζουρες και τζιτζιφιόγκους στα κανάλια που αφού δεν έπιασε το κόλπο με την πρωινάδικη εκπομπή τους αποφάσισαν να πουλήσουν τέχνη.
Σπουδαγμένες κοκέτες με γαλλικά και πιάνο που αφού έφαγαν Χ από την πραγματική τέχνη σου μοστράροντε στο γυαλί και καλά art.
Τσουτσέκια που πιασαν ένα spray και από εκεί που λέρωναν τον τοίχο μου με γηπεδικά συνθήματα, τώρα κάνουν τέχνη του δρόμου. Μάθε τι κάνεις και μετά μίλα, για μένα toy μια ζωή θα είσαι όσο tagging και να ρίξεις…
Μουσικοί που σε άλλη εποχή θα τους είχαν πάρει με τις τομάτες για τις απροκάλυπτες κλεψιές τους, τώρα είναι οι hit makers και σου υπερασπίζονται τα τραγικά κομμάτια τους λες και είναι έργο τέχνης!
Όχι, θα ιδρώσεις, θα ματώσεις και μετά θα κερδίσεις την προσοχή!
Θέλω πρωτότυπα πράγματα, όχι κάτι που είδες να κάνουν στο youtube, άσε μεγάλε έχουμε και εμείς internet, ίσως και πριν από σένα.
Η τέχνη και ο καλλιτέχνης πάνε χέρι χέρι με τη πρωτοπορία και στο σπάσιμο των κανόνων, δεν κάνουν ακριβώς ότι «χρειάζεται» για να τους αποκαλέσουν καλλιτέχνες!
Την τέχνη δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να την διακρίνεις, μη τρώτε το παραμύθι των ειδικών, των αποτυχημένων καλλιτεχνών, που βγάζουν την κακία τους πάνω στον κανονικό καλλιτέχνη.
Αν το νιώθεις είναι τέχνη, αν θες εξήγηση και υπόδειξη, μάλλον είναι μούφα…
Τρίτη 5 Απριλίου 2011
Ποιός ακούει μουσική;
Πρόσφατα άρχισα να παρατηρώ κάτι, ο κόσμος έχει σταματήσει να ακούει μουσική. Τι λες ρε βλάκα θα μου πεις; Εδώ μας τρώνε τα συκώτια με τη Eurovision και τα Mad Awards!
Δεν άκουσες τι λέω… Το κάνω πιο λιανά για να δεις που το πάω…
Τόσα χρόνια η μουσική εξυπηρετεί δύο παρακλάδια της ανθρώπινης κοινωνίας, το ψυχαγωγικό και το λεγόμενο χαλί, με την έννοια ότι η μουσική είναι μια γενικότερη ηχητική υπόκρουση και πολλές φορές απόκριση στιγμών της ζωής. Πολύ deep ε; :P
Τα «σπας» στη συναυλία, στο μαγαζί, στο αυτοκίνητο, κάνεις διάφορα ακούγοντας μουσική. Σε κοιμίζουν στο ασανσέρ και στο supermarket, σκαλώνεις με το τραγούδι της διαφήμισης, θυμάσαι φίλους και στιγμές, διακοπές, αλητείες.
Άρα τι εννοώ ο κόσμος δεν ακούει μουσική;
Πότε άραξες τελευταία φορά για να ακούσεις την αγαπημένη σου μουσική με κάνα ποτό και όχι να κάνεις κάτι άλλο και να παίζει και μουσική απλά στο ραδιόφωνο;
Ααααα αυτό εννοείς ε;
Ναι, ακριβώς! Πότε;
Χμμμ…
Εγώ μεταξύ τρεξίματος, ανούσιου άγχους και σκοτούρας έπιασα τον εαυτό μου να έχει μήνες να το κάνει; Έτσι όπως παλιά χωρίς παρέα, μόνος με τα ηχεία μου να Ακούω τη μουσική και να μου λέει διάφορα ο καλλιτέχνης.
Συζητώ και κάνοντας αυτή την ερώτηση, όλο και περισσότεροι μου απαντάν ότι δεν το κάνουν πλέον ή έχουν να το κάνουν πολύ καιρό.
Τι να φταίει άραγε; Επιπλέον υποχρεώσεις, το μέσο πλέον είναι σίγουρα πιο απρόσωπο από το παλιό καλό βινύλιο που είχες και την εξωφυλλάρα σου να θαυμάσεις ακούγοντας τα κομμάτια του δισκου. Τι να κλάσει εξωφυλλάκι του CD ή το jpg ; Επίσης η ταχύτητα και η ποσότητα έχουν αλλάξει, δεν προλαβαίνεις να ακούσεις κάτι και αμέσως σου πασάρουν κάτι άλλο πριν καν προλάβεις να επεξεργαστείς αυτό που πριν λίγο άκουσες.
Γρήγορες εποχές…
Μπαμπά μη τρέχεις, έχω να ακούσω το δισκάκι μου!
Δεν άκουσες τι λέω… Το κάνω πιο λιανά για να δεις που το πάω…
Τόσα χρόνια η μουσική εξυπηρετεί δύο παρακλάδια της ανθρώπινης κοινωνίας, το ψυχαγωγικό και το λεγόμενο χαλί, με την έννοια ότι η μουσική είναι μια γενικότερη ηχητική υπόκρουση και πολλές φορές απόκριση στιγμών της ζωής. Πολύ deep ε; :P
Τα «σπας» στη συναυλία, στο μαγαζί, στο αυτοκίνητο, κάνεις διάφορα ακούγοντας μουσική. Σε κοιμίζουν στο ασανσέρ και στο supermarket, σκαλώνεις με το τραγούδι της διαφήμισης, θυμάσαι φίλους και στιγμές, διακοπές, αλητείες.
Άρα τι εννοώ ο κόσμος δεν ακούει μουσική;
Πότε άραξες τελευταία φορά για να ακούσεις την αγαπημένη σου μουσική με κάνα ποτό και όχι να κάνεις κάτι άλλο και να παίζει και μουσική απλά στο ραδιόφωνο;
Ααααα αυτό εννοείς ε;
Ναι, ακριβώς! Πότε;
Χμμμ…
Εγώ μεταξύ τρεξίματος, ανούσιου άγχους και σκοτούρας έπιασα τον εαυτό μου να έχει μήνες να το κάνει; Έτσι όπως παλιά χωρίς παρέα, μόνος με τα ηχεία μου να Ακούω τη μουσική και να μου λέει διάφορα ο καλλιτέχνης.
Συζητώ και κάνοντας αυτή την ερώτηση, όλο και περισσότεροι μου απαντάν ότι δεν το κάνουν πλέον ή έχουν να το κάνουν πολύ καιρό.
Τι να φταίει άραγε; Επιπλέον υποχρεώσεις, το μέσο πλέον είναι σίγουρα πιο απρόσωπο από το παλιό καλό βινύλιο που είχες και την εξωφυλλάρα σου να θαυμάσεις ακούγοντας τα κομμάτια του δισκου. Τι να κλάσει εξωφυλλάκι του CD ή το jpg ; Επίσης η ταχύτητα και η ποσότητα έχουν αλλάξει, δεν προλαβαίνεις να ακούσεις κάτι και αμέσως σου πασάρουν κάτι άλλο πριν καν προλάβεις να επεξεργαστείς αυτό που πριν λίγο άκουσες.
Γρήγορες εποχές…
Μπαμπά μη τρέχεις, έχω να ακούσω το δισκάκι μου!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)