Σχεδόν όποιον και να ρωτήσεις θα σου πει ότι ζούμε σε περίεργες εποχές και ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, δεν είναι μόνο θέμα οικονομικό, πολιτιστικό ή κοινωνικό. Ακόμα μια φορά ένα σύστημα αξιών δοκιμάστηκε και απέτυχε ή τουλάχιστον έτσι δείχνει. Αυτό που με βάζει σε σκέψεις όσον αφορά τη μουσική είναι τι έρχεται, γιατί μέσα από δύσκολους καιρούς πάντα έρχεται γαμάτη μουσική!
Blues από τη σκλαβιά, jazz από τους οίκους ανοχής, ρεμπέτικο από τη προσφυγιά, rock από το βόλεμα, rap από τα ghetto, new wave από το μαζούτ, thrash από το glam. Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά, όταν η κοινωνία δοκιμάζεται, η μουσική πρωτοπορεί…
Άραγε τι νέα και φοβερή μουσική θα προκύψει; Τι πρόκειται να συναντήσουμε στις μουσικές μας αναζητήσεις τα επόμενα χρόνια; Έχω την εντύπωση ότι θα είναι κάτι καλό και ελπίζω πρωτότυπο…
Δεν αναφέρομαι στη περιβαλλοντική μόλυνση, αν και είναι τελικά σίγουρα συνδεδεμένη με την μουσική που έβαλε σε σκέψεις… Όπως προχωράνε τα πράγματα γρήγορα και ο κόσμος καταναλώνει τα συσκευασμένα προϊόντα και στη συνέχεια ξεφορτώνεται ένα κάρο σκουπίδια, έτσι γίνετε και με τη μουσική!
Γρήγορα σουξεδάκια, ανοίγουμε το περιτύλιγμα, το καταναλώνουμε και το πετάμε μετά από κάνα μήνα το πολύ για να προχωρήσουμε στο επόμενο. Έτσι έχουμε μία θάλασσα από μουσικά σκουπίδια που δεν μπαίνουμε καν σε κόπο να τα θυμόμαστε μετά από λίγο καιρό.
Να γιατί όλοι στρέφονται στο ιντερνετικό ραδιόφωνο, τουλάχιστον εκεί κάποιοι άνθρωποι απλά παίζουν ότι μουσική γουστάρουν και όχι τη μουσική που θέλουν οι δισκογραφικές. Αυτά τα playlist των ραδιοφωνικών σταθμών ειλικρινά μπορούν να με οδηγήσουν σε φόνο… Το ίδιο τραγούδι όλη τη μέρα, ξανά και ξανά!
Άχ που φτάσαμε, πάει η εποχή που άκουγες τα νέα κομμάτια στο ραδιόφωνο, τώρα πλέον ακούς το νέο κομμάτι, που αν το σκεφτείς σαν παιδάκι του δημοτικού, αν ήταν καλό δεν θα πλήρωναν ένα σκασμό λεφτά για να το παίζουν ασταμάτητα οι σταθμοί.
Τα ίδια και χειρότερα φυσικά ισχύουν και για τον σκουπιδοτενεκέ που λέγεται τηλεόραση, μουσικά κανάλια που όλη μέρα παίζουν τις ίδιες χλιαρές μουσικές και δυστυχώς σε αυτή τη περίπτωση το πρόβλημα πλέον είναι και οπτικό! Πάλι καλά έχουμε το internet για να συμπληρώσουμε και αυτό το κενό, έχοντας να επιλέξουμε ανάμεσα σε άπειρα videos …
Δεν ξέρω ποιος πραγματικά βγαίνει κερδισμένος από τη μάχη αυτή, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση ο ακροατής έχει περισσότερες επιλογές. Full on internet λοιπόν που τους είναι δυσκολότερο, τουλάχιστον ακόμα, να μολύνουν…
Mr. Programmer I got my hammer and I'm gonna smash my smash my radio!
Η μουσική, συχνά «παρεξηγείται», διότι η μαγεία της ακρόασης φτάνει μέχρι ένα σημείο μόνο… Τα πράγματα όμως αλλάζουν εντελώς όταν από απλός ακροατής γίνεσαι ο δημιουργός. Εκεί μιλάμε για άλλη διάσταση, η αντίληψη που έχουμε αλλάζει ριζικά και εσύ ελέγχεις αυτό που ακούς.
Πολλοί άνθρωποι δεν έχουν νιώσει ποτέ αυτό το συναίσθημα και πραγματικά δεν ξέρουν τι χάνουν! Δεν έχει σημασία τι παίζεις ή αν είναι καλός, πιστέψτε με, μόνο το γεγονός ότι το κάνεις μετράει.
Έλεγα τις προάλλες σε ένα φιλαράκι μου ότι εγώ και τόσοι άλλοι τυχαία ασχοληθήκαμε με τη μουσική, έκατσε και με κάποιο τρόπο «μπλεχτήκαμε» με τη μουσική. Αν δεν δοκιμάσεις ποτέ δεν θα μάθεις. Σίγουρα υπάρχουν οι άνθρωποι που ότι ακουμπάνε βγάζει μουσική, που έχουν τη μαγεία της μέσα τους, αλλά αν δεν το δοκιμάζανε θα το μαθαίνανε ποτέ;
Είναι όπως λέει η Nike, απλά κάντο, δεν χάνεις τίποτα, έχεις μόνο να κερδίσεις από μία τέτοια εμπειρία. Έχω ακούσει το βλακώδες επιχείρημα: δεν είμαι καλός! Συγνώμη αλλά ποιος είναι καλός με το που αρχίζει να ασχολείται με κάτι; Θέλει χρόνο και πόνο, αλλιώς δεν γίνεται τίποτα! Επίσης, το άλλο επιχείρημα είναι: έχω σπουδές, δουλειά, δεν μπορώ να ασχοληθώ με τη μουσική, άλλωστε δεν θέλω να γίνω επαγγελματίας! Δηλαδή όλοι όσοι ασχολούνται για παράδειγμα με τον αθλητισμό, είναι επαγγελματίες; Απλά γουστάρουν να παίζουν μπάλα!
