Γκρινιάζουμε για την Ελλάδα και τις μουσικές σκηνές, τον κόσμο που ακούει τη Σούλα Τσούλα και κάθε άλλη τυχαία πεοθυλάζουσα τσιφτετελού και δεν κάνει στροφή στη «ποιότητα». Σχόλια του στιλ «στο εξωτερικό γίνεται αυτό και το άλλο» είναι παραριές και αν συνεχίσεις να διαβάζεις θα καταλάβεις γιατί…
Το θέμα είναι εντελώς πληθυσμιακό! Όταν στην Αμερική που είναι 500 εκατομμύρια κόσμος, βλέπουμε να υπάρχει δυνατή rock ή hip hop σκηνή πρέπει να σκεφτούμε ότι η μερίδα που ακολουθεί αυτή τη μουσική είναι κάτι εκατομμύρια. Στη χώρα μας που όλοι κι όλοι είμαστε 11 εκατομμύρια, είναι απολύτως λογικό η μερίδα του κόσμου που ακολουθεί κάτι άλλο από το mainstream, να είναι πολύ μικρή.
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στο εξωτερικό πάλι η πλειοψηφία ακούει τις αντίστοιχες εμπορικές αηδίες όπως και στη χώρα μας. Σημείωση, στην Αμερική η μουσική που πουλάει πιο πολύ απ’ όλες είναι η country! Άρα και εκεί τα ίδια σκατά συμβαίνουν απλά λόγο πληθυσμού η κάθε μικρότερη σκηνή έχει τόσο κόσμο έτσι ώστε να μπορούν οι καλλιτέχνες να συντηρηθούν αξιοπρεπώς και να βγάλουν ένα καλό μεροκάματο και όχι μόνο.
Τι να κάνουμε που είμαστε λίγοι; Θα μπορούσα να πω όπως και ο Πανούσης, γαμάτε γιατί χανόμαστε, αλλά θα το παραφράσω και θα πω, γαμάτε για το rock…
Αυτό που θα μπορούσαμε πραγματικά να κάνουμε και που γίνεται από μερικά ελληνικά γκρουπ είναι να εξάγουν τη μουσική τους στο εξωτερικό που διαθέτει μεγαλύτερο κοινό και να πάψουν όλοι να γκρινιάζουν διότι δεν πετυχαίνεις τίποτα έτσι…
Σας αφήνω με ένα λαμπερό παράδειγμα τέκνων αυτού του τόπου που μοιράζουν απλόχερα πόνο στο εξωτερικό εδώ και πολλά χρόνια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου