Ο πόλεμος της έντασης

Εδώ και αρκετό καιρό έχει γίνει θέμα συζητήσεων το γεγονός ότι οι νέες κυκλοφορίες όλο και βγαίνουν δυνατότερες και δεν αναφέρομαι στο είδος της μουσικής, απλά στην ένταση που βγαίνουν. Φαίνεται πως οι «αγαπημένες» μας δισκογραφικές εταιρείες τσιτώνουν τα CD κατά το mastering, την τελική διαδικασία παραγωγής, για να ακούγεται το CD πιο δυνατά.

Ωραία, και που είναι το πρόβλημα θα ρωτήσει εύλογα κάποιος...
Το πρόβλημα είναι ότι στον ήχο, όπως και στα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή, ισχύει το ρητό : You win some, you lose some.
Ειδικά σε αυτή τη περίπτωση, you only lose, διότι για να τσιτώσει η ένταση ενός μουσικού κομματιού μπαίνουμε στη διαδικασία να «ζουπίξουμε» τον ήχο και στη συνέχεια αυτό το «πράγμα» να το δυναμώσουμε. Άντε τώρα να το εξηγήσεις με απλά λόγια αυτό :P

Λοιπόν φανταστείτε ότι ένα κομμάτι έχει χαλαρά σημεία, με μια κιθάρα να παίζει κάτι χωρίς παραμόρφωση και τον τραγουδιστή να λέει ψιθυριστά τους στίχους. Ε τώρα ξεχάστε το! Γιατί όταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία και ουσιαστικά δυναμώνεις την ένταση του κομματιού, όλα τα σημεία δυναμώνουν μέχρι το σημείο της παραμόρφωσης και το κομμάτι χάνει τις δυναμικές του. Δηλαδή ένα κομμάτι καταλήγει να είναι δυνατό σε όλο το ηχητικό φάσμα, με αποτέλεσμα να χάνετε η ουσία και η φυσικότητα του.

Γιατί το κάνουν αυτό όμως;
Επειδή έχουμε να κάνουμε με εμπορικότητα, οι εταιρείες μπαίνουν στο τριπάκι να προσπαθούν να ξεπεράσουν η μία την άλλη. Αυτό συμβαίνει και σε αυτή την περίπτωση!
Κυνηγώντας η μία εταιρεία την άλλη, προσπαθούν να βγάλουν τον επόμενο δίσκο σε δυνατότερη ένταση από τον προηγούμενο, λες και είναι θέμα συναγωνισμού ποιος δίσκος θα παραμορφώσει περισσότερο!!!

Έχεις και τους άσχετους που ακούνε τίγκα κομπρεσαρισμένες μουσικές στα σκατοmp3 players τους και για ένα ηλίθιο λόγο, το δυνατότερο επίπεδο έντασης σημαίνει καλύτερο, στο δικό τους σύμπαν.
Η ποιότητα χάνετε όταν ακούς υπερσυμπιεσμένη μουσική, πώς να το κάνουμε; Αλλά που να το καταλάβεις; Έχεις ακούσει ποτέ σωστό ήχο για να έχεις γνώμη;
Τα χειρότερα ηχεία και ακουστικά με τα χειρότερα player και τις χειρότερες μορφές ήχου είναι ότι συνήθως έχει ο καθημερινός ακροατής.
Μη με παρεξηγείτε, δεν είμαι κανένας ελιτιστής του ήχου, ούτε έχω μηχανήματα χιλιάδων ευρώ για να ακούω μουσική. Απλά ένα καλό σύστημα ήχου και ένα ζευγάρι ηχεία που δεν είναι τα φθηνότερα της αγοράς!

Δεν γουστάρω αυτά τα συμπιεσμένα πρίμα και το ανύπαρκτο μπάσο, θέλω να το νιώθω να με χτυπάει στο στήθος και όχι να μου τρυπάει τα αυτιά. Η μουσική είναι η έκφραση, ο ήχος είναι το μέσο, όσο καλύτερα τον εκλαμβάνεις τόσο καλύτερα καταλαβαίνεις τον καλλιτέχνη, τόσο περισσότερο νιώθεις τον ηλεκτρισμό!