Εντάξει, δεν θα χλευάσω πάλι τους δήθεν καλλιτέχνες που ξεχνάν την ουσία της τέχνης και αναλώνονται στο πόσο βαθύ είναι το νόημα της τέχνης που παράγουν. Η τέχνη για μένα έχει ένα εντελώς εγωιστικό χαρακτήρα, το κάνεις για δικούς σου λόγους, για να εκφραστείς, να ξεσπάσεις, να δημιουργήσεις κάτι από το μηδέν. Πιάνεις την κιθάρα σου και μετά από λίγο έχεις κάτι, ένα ήχο, μια ιδέα, κάτι που μέχρι πριν λίγο υπήρχε και δεν υπήρχε. Αιωρούταν κάπου στο άπειρο, στον Αιθέρα, περίμενε να το βγάλεις από εκεί και να το αξιοποιήσεις.
Όχι για τα λεφτά, τη φήμη ή τις γκόμενες, δεν λέω όταν προκύπτουν όλα αυτά είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτα. Ποιος δεν γουστάρει να πληρώνεται από τη μουσική ή να σαγηνεύει το αντίθετο φύλλο, αλλά ως εκεί…
Από τη στιγμή που τα παραπάνω γίνονται αυτοσκοπός, για μένα το παιχνίδι χάνεται, μπαίνεις σε μία διαδικασία που κοιτάς πως θα τα αποκτήσεις και πόσους συμβιβασμούς θα κάνεις για αυτό.
Τότε είναι που παίρνεις τον τίτλο του Διασκεδαστή! Τον κέρδισες με το σπαθί σου φίλε μου, παράτησες τα όνειρα σου, άλλαξες τα γούστα σου, τη γνώμη σου, για να μπορέσεις να διασκεδάσεις το κοινό. Πρέπει να το παραδεχτώ, θέλει αρχίδια να βάλεις κάτω το τέρας του Εγώ σου και να έχεις σαν αποστολή να γίνεις αυτό που θέλει το «κοινό».
Είναι σαν τους B-Boys που αστειευόμενος με το φίλο μου το Θέμη, βλέπεις πότε ο άλλος είναι αυτό που λένε, crowd pleaser. Ο τύπος που θα κάνει αυτό που θα ενθουσιάσει το κοινό, αλλά μέχρι εκεί, δεν έχει πριν και μετά, μια εναέρια κωλοτούμπα και ένα χειροκρότημα.
Ξέχνα το style σου, ξέχνα και το ρυθμό, φύγαμε για κωλοτούμπες!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου